Nόμιζα πως στη ζωή μου είχα χορτάσει εμπειρίες, γνωριμίες, ξενύχτια, φιλίες εφήμερες και παντοτινές. Το παραδέχομαι, λάθη έκανα πολλά. Άλλες φορές πλήγωσα, άλλες τόσες πληγώθηκα, κάποιες φορές συμβιβάστηκα… Και τότε, ήρθε το μπέρδεμα μαζί σου… Δεν μου πήρε καιρό να αφεθώ, άλλωστε δεν μου άφησες και πολλές επιλογές. Ή μαζί σου ή τίποτα. Ή εσύ ή κανένας. Χανόμασταν στο “μαζί” και παίζαμε σα μικρά παιδιά, παιχνίδια του έρωτα και της φωτιάς. Γελούσαμε τόσο δυνατά με τα ίδια αστεία, που το μυαλό μου είχε πειστεί πως είσαι ο μονόδρομός μου. Αυτός ο ένας που μου προόριζε η μοίρα.
Μας άρεσε να πηγαίνουμε κόντρα στο ρεύμα και τα καθωσπρέπει της λογικής, εμείς απλά να ξεφεύγουμε και να το σκάμε για λίγο μαζί. Στο φιλί επικρατούσε ζάλη, στον έρωτα ένας κόσμος δικός μας, ένας κόσμος που χωρούσε μόνο δυο… Εμάς. Αισθανόμουν πως είσαι η ανταμοιβή μου για όσα έχω κάνει. Πόσα παιχνίδια παίζει η μοίρα όμως… Ίσως δεν ήσουν η ανταμοιβή μου, αλλά η τιμωρία μου. Αν ήθελες πραγματικά να με πληγώσεις, ίσως δεν τα κατάφερνες έτσι, τόσο σωστά, τόσο μεθοδικά. Αν ήθελες μαζί μου απλά να παίξεις, ίσως το είχα διαισθανθεί νωρίτερα κι είχα κλείσει την αυλαία πριν από το άχαρο φινάλε μας.
Ήταν μπέρδεμα, έγινε έρωτας, μετουσιώθηκε σε αγάπη… και τέλος, έμεινε ανεκπλήρωτο. Κάποιος σ’ έχει, μα δεν σε θέλει… κάποιος σε θέλει, μα δεν σ’ έχει… Επικίνδυνο πράγμα ο έρωτας που δεν πρόλαβε ν’ ανθίσει. Στοιχειώνει ψυχή και μυαλό και πάντα θα υπάρχει ένα τεράστιο “Αν…”. Αν το ζούσαμε; Αν φεύγαμε; Ακόμη κι αν χωρίζαμε; Θα είχε τη ροή του. Τώρα ξυπνάμε και οι δύο σε μουσκεμένα μαξιλάρια για όσα βιάστηκαν και κόπηκαν στη μέση. Κακία δε κρατάω σε μας… Το κάρμα αναθεματίζω, που μου στειλε την τιμωρία μου με την πιο αγγελική μορφή του έρωτα…
Κωνσταντία