Θέλω να χωρέσω σ’ ένα κουτί, στρογγυλό κατά προτίμηση, ξέρεις όπως οι παλιές καπελιέρες που ‘χαν οι γιαγιάδες μας, όλα τα λάθη, όλες τις αστοχίες. Να το θάψω κάπου στη σοφίτα και να το αφήσω στη λήθη. Πόσο ανέφικτο… σκέφτομαι και χαμογελάω πικρά. Αντιθέτως, τα ψηλαφώ ένα ένα και τ’ αφήνω να με χαστουκίσουν. Έκανες κι αυτό κι εκείνο και τ’ άλλο… Εδώ έφταιγες εσύ, εκεί είναι η αλήθεια δεν έφταιγες, όλα δικά μου πια; Συνεχίζω κι όσο πιο πολύ αδειάζω το κουτί, τόσο πιο πολύ συνειδητοποιώ ότι ακόμα και τα λάθη μου πολύ τα αγαπώ! Μ’ έναν περίεργο τρόπο, σαν να βρίσκω ένα σπουργίτι έτοιμο να ξεψυχήσει και το παίρνω αγκαλιά και κλαίω, γνωρίζοντας καλά πια ότι δεν υπάρχει γυρισμός…
Στέλλα Σωτήρκου
Advertisements