Τα δώρα που θα ήθελε να πάρει κάθε γυναίκα σήμερα, είναι η αναγνώριση της αξίας της και η εκτίμηση της προσφοράς της, όποιος κι αν είναι ο ρόλος της, που συνήθως δεν είναι μόνο ένας. Στέκομαι μπροστά σε ό,τι μου έχει φέρει η ζωή και σκέφτομαι πως αν τα πάρουμε όλα από την αρχή της ύπαρξής μας, τίποτα δεν μας έχει δοθεί, ούτε μας έχει χαριστεί. Ίσως μόνο από τη φύση έχουμε κληρονομιά τη δύναμη να αντέχουμε και να παλεύουμε. Σπιθοβολάει η ανάσα μας σε κάθε ηλικία να ζήσει, ν’ αγγίξει, να πάρει και να νιώσει. Τίποτα δεν μας χαρίζεται μοιραία. Όλα έρχονται με κόπο, σε κάποια ταξίδια της ψυχής μας άλλοτε στη στεριά, στο φως, στον ουρανό κι άλλοτε σε πελάγη άγρια. Ό,τι έχει έρθει στα χέρια ή στην καρδιά μας, πρώτα το τραγουδήσαμε σιγανά κι ανήσυχα, τις ώρες που τα άνθη κλείνουν τα πέταλά τους. Κι αν στάθηκαν στα χείλη μας, σε όνειρα ευτυχίας κι αν κόπιασαν με ιδρώτα στην πόρτα μας να φτάσουν, τότε μονάχα είπαμε πως αυτά είναι πραγματικά δικά μας. Κι ας μην τα αγγίξαμε ποτέ. Φτάνει που η θέλησή μας μπορεί και τα ονειρεύεται. Φτάνει που τα εξαίσια κάλλη τους γεμίζουν τις καρδιές μας. Κι αυτό για μένα είναι όλη η ουσία. Το να μη σταματάμε ποτέ να κυνηγάμε τα όνειρά μας, όποιες κι αν είναι οι συνθήκες. Τίποτα δεν χαρίζεται, στα μάτια μας, στα χέρια, στη ψυχή μας χωρίς πόνο, πτώσεις και δάκρυ. Κι εκεί φαίνεται η αξία μας. Στα όνειρα, στα αγγίγματα, στα αισθήματα, στον αγώνα, σ’ ολόκληρη τη ζωή μας.
Ελένη Ισπόγλου
https://www.facebook.com/eispoglou
Μεγαλώνουμε μαθαίνοντας να ψάχνουμε το άλλο μας μισό, για να ζήσουμε τον απόλυτο έρωτα και την ιδανική σχέση, λες και χρειαζόμαστε κάποιον άλλον να ορίσει την ταυτότητά μας, τα όνειρά μας, τις επιθυμίες μας, την αξία μας, τη ζωή μας. Αναρωτιέμαι, γιατί η τέλεια ιστορία αγάπης, προϋποθέτει να βρούμε το άλλο μας μισό; Μεγαλώνουμε μαθαίνοντας να περιμένουμε τον πρίγκιπα στο άσπρο άλογο να έρθει να μας σώσει από την μίζερη ζωή που έχουμε χωρίς αυτόν, λες και είμαστε άψυχα κομμάτια παζλ που περιφερόμαστε χωρίς νόημα, ψάχνοντας τη θέση μας σε μια εικόνα που κάποιος άλλος ζωγράφισε για εμάς. Αναρωτιέμαι, γιατί πρέπει ένας άλλος άνθρωπος να μας ολοκληρώσει; Μεγαλώνουμε αφιερώνοντας τόσο πολύ χρόνο στην αναζήτηση του τέλειου ανθρώπου για να περάσουμε μαζί του την υπόλοιπη ζωή μας και να ολοκληρωθούμε και αναρωτιέμαι, πόσο από αυτό τον χρόνο χρησιμοποιούμε για να γίνουμε καλύτερες ΕΜΕΙΣ οι ίδιες; Αν βλέπουμε τον εαυτό μας ως το μισό κομμάτι κάποιου άλλου, σημαίνει ότι δίνουμε τη δύναμη στον άλλον να μας ορίσει και χάνουμε την ευκαιρία να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Όλες οι εμπειρίες που θέλουμε να ζήσουμε, πρέπει να προέρχονται από τη δική μας καρδιά, όχι από την ελπίδα να κερδίσουμε την καρδιά κάποιου άλλου. Οφείλουμε να θέλουμε πρώτα εμείς να γίνουμε χαρούμενες και ανεξάρτητες, αγαπώντας και αγκαλιάζοντας τον εαυτό μας, ανακαλύπτοντας τη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε να έρθει κάποιος άλλος να γεμίσει το κενό στην καρδιά μας, γιατί η καρδιά μας είναι ήδη γεμάτη λάμψη και μαγεία. Είναι υπέροχο να βρούμε έναν μοναδικό άνθρωπο για να μοιραστούμε μαζί του την ήδη εκπληκτική ζωή μας, αλλά σίγουρα δεν χρειαζόμαστε έναν για να μας ολοκληρώσει – είμαστε ήδη ολόκληρες υπάρξεις.
Δήμητρα Μπακαβέλου