Τα έκλεισα όλα σ’ ένα κουτί… Ό,τι ζήσαμε μαζί. Υποσχέσεις, στιγμές πάθους, όμορφες στιγμές. Όλα τα έκλεισα την μέρα του “Αντίο”. Αλήθεια, πώς μπόρεσες να με ξεγράψεις έτσι, τόσο ψυχρά; Πώς μπόρεσες να προχωρήσεις την ζωή σου, δίχως να αναλογιστείς τις ευθύνες των πράξεών σου; Πώς τόλμησες να αγγίξεις άλλο σώμα τόσο γρήγορα; Κι εγώ; Δεν ήμουν τίποτα εγώ; Δεν προσέφερα τίποτα σε αυτή την σχέση; Τα όνειρα που κάναμε μαζί; Όλα τα διέλυσε ο εγωισμός σου και το πείσμα σου!
Πέρασαν πολλά χρόνια, οι ζωές μας πια έχουν διαμορφωθεί διαφορετικά, οι ζωές μας δεν έχουν κοινούς παρανομαστές, διαιρέθηκαν εκείνη την κρύα μέρα του Μάρτη. Ο ήλιος ήταν τόσο λαμπερός και η ψυχή σου τόσο παγωμένη! Μπορεί να μην σε ενδιαφέρει πια για μένα. Ίσως και καταβάθος να χαίρεσαι που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Εγώ όμως ακόμα παλεύω να σε βγάλω από μέσα μου. Ζω με το σαράκι σου, αυτό που μέρα με την μέρα με τρώει λίγο παραπάνω. Ποτέ δεν θα θελήσω να σε ξαναδώ, ακόμη κι αν κάποτε το επιζητούσα…
Χρυσάνθη Σ.