Και στάθηκες μπροστά μου αρματωμένος με πληγές, ανασφάλειες, πόνους και προδοσίες που σου χάρισε το παρελθόν. Στάθηκες μπροστά μου και μου έτεινες το χέρι. “Ας προχωρήσουμε μαζί…” μου είπες. Χάιδεψα τις πληγές σου, αγκάλιασα τις ανασφάλειές σου, φίλησα τους πόνους σου, νανούρισα τις προδοσίες σου. Και δεν με τρόμαξαν οι ασπίδες σου, η αλήθεια φωτίζει και τα πιο πυκνά σκοτάδια σκέφτηκα και σου έδωσα το χέρι μου… Είχα τραυματιστεί κι εγώ στο παρελθόν, είχα κι εγώ προδοθεί, είχα κι εγώ πληγωθεί. Άλλα τα επούλωσα κι άλλα τα άφησα συνειδητά πίσω, γιατί ξέρω πως μόνο έτσι μπορείς να πας μπροστά.

Κι εγώ ήθελα να πάω μπροστά, να προχωρήσουμε μαζί… Γιατί ήξερα πως δεν μπορείς να προχωράς μπροστά με το παρελθόν για ασπίδα. Όλα πρέπει να τ’ αφήσεις πίσω για να γυρίσεις καινούρια σελίδα στη ζωή σου. Μα αυτό θέλει δύναμη, αυτό θέλει χρόνο, αυτό θέλει προσπάθεια. Άοπλη στάθηκα μπροστά σου, προτίμησα να ρισκάρω να πληγωθώ ξανά, παρά να χάσω την μαγεία από δειλία. Έθαψα πρόχειρα φόβους, αμφιβολίες και δεύτερες σκέψεις. Τα έθαψα εκεί, μπροστά σου, με το πρώτο μας φιλί…

Λίγη σημασία έχει η συνέχεια της ιστορίας. Λίγη σημασία έχει αν με πλήγωσες, αν με πρόδωσες, αν με μαχαίρωσες πισώπλατα. Δεν μετανιώνω και δεν παραπονιέμαι, γιατί το δικό μας το ταξίδι, εγώ το έζησα με όλο μου το είναι. Όσο κι αν κράτησε, όπως κι αν κατέληξε, η ουσία είναι πως γέμισε την ψυχή μου. Ίσως εσύ έχεις μάθει να προχωράς με πισινές, με το πόδι κολλημένο στο φρένο για ασφάλεια, με κρυμμένους άσσους στο μανίκι, ίσως… κι ίσως έτσι να είναι και καλύτερα, μα είμαστε κι εμείς οι “τρελοί” που το “σ’ αγαπώ” το λέμε με την καρδιά κι όχι με το μυαλό.