Μακάρι να γύριζα το χρόνο, τις στιγμές, εκείνα τα όμορφα και διόλου ευκαταφρόνητα σχολικά μας χρόνια. Ο κόσμος το ‘χε τύμπανο και εσείς κρυφό καμάρι! Μα έτσι ένιωσα όταν σε συνάντησα ξανά και εκείνο το βλέμμα μας, διαπέρασε την χειραψία μας, ποτέ παγωμένη, λες και φέραμε πίσω το χρόνο και ζεστάναμε καλέ μου Κωστή τις ψυχές μας! Πάντα εξ αρχής ένιωσα την καρδιά μου να χτυπά τρελά, αλλά μέσα απ’ το φόβο και τις φοβίες της, είχαμε συνεχίσει και οι δυο τα χαζά πειράγματα, μα τις σοβαρές στιγμές, εκείνες τις λίγες μπορώ να πω, τα πάντα σήμαιναν και σήμαναν γύρω μας μια αγάπη αδιαπραγμάτευτη, που σίγουρα την είχαμε κρατήσει μόνο για μας, χωρίς καμιά άλλη επαφή, χωρίς κανένα άλλο άγγιγμα. Μόνο η ψυχή μας, το είναι μας είχε γνωμοδοτήσει για τη συνέχειά της, για τα όμορφα συναισθήματα που ενώ ήσουν μ’ άλλη κοπέλα, έψαχνες να βρεις τη ματιά μου και εγώ τη δική σου.
Να σκεφτείς, τέτοια η απελπισία των χρόνων εκείνων, που γίναμε και φίλες, όχι ότι ένιωθα κάτι εναντίον της, μα κι εσείς απ’ ότι είδα μετά, χωρίσατε, αν και ήλπιζα να στεριώσετε, γιατί ξεχώριζες και για το ύφος της σκέψης σου, μα πάνω απ’ όλα ξεχώριζες για το χαρακτήρα σου εκείνο τον αδαμάντινο, που μόλις σ’ αντίκρυσα, στις τελευταίες μας συναντήσεις, δημόσια και ανενόχλητη η μοίρα πάλι έπαιξε το παιχνίδι της. Σιγομουρμούριζες ένα δικό σου άσμα, “θα σου κλείσω το στόμα με χίλια φιλιά και ας παν στην ευχή στα παλιά…”. Αυτό έλεγες και με κοίταζαν εκείνα τα ματάκια των 15 τότε χρόνων σου, μα και των δικών μου που έλιωναν και αδιαμαρτύρητα έσκυβαν τη θωριά τους. Προτιμήσαμε να σκοτώσουμε, μάλλον αυτό πιστεύαμε και οι δυο, παρά να πούμε τις αλήθειες μας και να νιώσουμε επιτέλους λεύτεροι κι απαλλαγμένοι απ’ τα τυχόν πισωγυρίσματα και σκαμπανεβάσματα της μοίρας μας!
Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να ζήσουν και να ευτυχήσουν ως την τελευταία τους τη στιγμή, θέλω να πιστεύω, καθώς η συνάντησή μας, ήταν εκείνο μάλλον το συναπάντημα της μοίρας που εμείς αρνηθήκαμε, αλλά κάποιος που μας αγαπούσε και νοιαζόταν με το δικό του τρόπο για μας, φρόντισε και αποκατάστησε την εφηβική και πάντα πλατωνική μας αγάπη. Μάλλον ή και σίγουρα αυτή η αγάπη σήμαινε τα πάντα, το κατάλαβα στις τελευταίες μας ματιές, που ενώ είχες αρρωστήσει, η φυσιογνωμία σου γνώριμη, μόνο τα μαλλάκια σου είχαν γκριζάρει, μα ο ίδιος ο Κωστής των εφηβικών μου, προεφηβικών μου χρόνων, ήταν στην πόλη που έμενα και είχα φύγει απ’ την πατρίδα μου. Το στέκι μου, είχε γίνει χωρίς να το επιδιώξει κανένας μας, στέκι σου και πού να το πω και να το πιστέψουν, η χορωδία μας, το ωδείο μας, χώρος σου εργασίας, παράδοσης μαθημάτων, μα και δικών μας ανταλλαγών ματιών με λίγα και μετρημένα λόγια.
Μια αγάπη που θα ‘ναι πάντα στην καρδιά μου Κωστή, εσύ και όλα όσα δεν αντέξαμε να δεχτούμε και να ζήσουμε, να παραδεχτούμε και σίγουρα να ευτυχούσαμε. Μα ήταν τέτοια η ευλογία που ένιωσα απ’ τη μοίρα μας, την τύχη μας, που έχω τις τελευταίες τυχαίες μεν, αλλά επίκαιρες πάντα συναντήσεις μας, μα αυτό… Τα λέμε, τώρα που βρεθήκαμε δεν θα χαθούμε ξανά πια, συμφωνώντας και οι δυο σ’ αυτό μεν, αλλά ο Θεός είχε άλλα σχέδια και σε πήρε μακριά μου μεν, αλλά απ’ την καρδιά μου ποτέ!
Άννα Ζανιδάκη