Όχι, δεν φταίει αυτός… οι προσδοκίες του μυαλού σου φταίνε. Εκείνες έχτισαν την εικόνα του τόσο ψηλά, καλλωπίζοντάς την με τόσο ζωντανά κι όμορφα χρώματα. Σχεδόν ιδανικός! Τέλειος σε όλα του! Ένα κλείσιμο στα βλέφαρα ήταν αρκετό, τόσος λίγος χρόνος τελικά χρειαζόταν για να δεις την πραγματική του μορφή. Όχι είπαμε, δεν έφταιγε αυτός, έτσι ήταν, έτσι είναι κι έτσι δυστυχώς θα παραμείνει. Εσύ εθελοτυφλούσες τόσο καιρό. Και σου προκάλεσε ταραχή μέσα σου ο ήχος της πτώσης του, σου προκάλεσε πόνο αβάσταχτο το αληθινό πρόσωπό του, σου προκάλεσε μοναξιά το σβήσιμο του χαμόγελου. Ψεύτικο ή πραγματικό, εσένα σου αρκούσε να το βλέπεις, σου έδινε δύναμη να ζεις.
Η χειρότερη πληγή στην καρδιά έρχεται από αυτό το ξεγύμνωμα του ανθρώπου που μέχρι τώρα ήταν ο άνθρωπός σου. Εκείνος ναι, που στερέωσες ψηλά. Δεν πονάει τόσο ότι τον έχασες, ότι δεν πίνετε μαζί καφέ το πρωί, ότι τη νύχτα κοιμάστε σε χωριστά κρεβάτια, πονάει να σου λείπει εκείνος ο ιδανικός φίλος κι εραστής που είχες χτίσει στο πρόσωπό του. Και τώρα έφτασε η ώρα ν’ αντιμετωπίσεις το θυμό σου… Θυμός με σένα, θυμός με ό,τι τον θυμίζει. Θυμός που όλα τελικά τον θυμίζουν, γιατί σε όλα άφησες να παρεισφρήσει η αύρα του. Κοιτάς το όμορφο πρόσωπό του στη φωτογραφία που είστε αγκαλιά -πόσο λάμπουν τα μάτια σας!- κι ασυναίσθητα χαϊδεύεις το χαρτί, πριν με μανία το τσαλακώσεις, πριν το πετάξεις σε μια άκρη για να μην το βλέπεις, για να μην πονάς. Κι αφού κλάψεις και ξεσπάσεις, σκύβεις, τη μαζεύεις και προσπαθείς να την ισιώσεις, να την κάνεις να δείχνει όπως πριν. Δε γίνεται όμως… ακόμη διακρίνονται οι άτσαλες γραμμές στο χαρτί. Δεν γίνεται να γίνουμε όπως πριν… Άτσαλα τσαλακώθηκε και η δική μου η καρδιά μάτια μου κι αν κάποια μέρα θελήσεις πάλι να την ακουμπήσεις, να τη χαϊδέψεις, να την ισιώσεις, δεν θα μπορείς πια. Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Οι χαρακιές πάντα θα μου θυμίζουν τις πληγές που άφησες φεύγοντας…
Κωνσταντία