Περίεργο… μεγάλωσε η ημέρα, ζέστανε κάπως ο καιρός, αλλά σαν να κάνει ψύχρα ακόμα. Τι με έπιασε σήμερα και άφησα ανοιχτά όλα τα παράθυρα του μυαλού και της καρδιάς; Πώς να μην «μπάσει» λησμονιά και πόνος; Ακόμα με πονάς, το παραδέχομαι, είσαι ένας πόνος τόσο μοναδικός, που όταν με πιάνει, τον λέω με το όνομά σου! Δεν έχει σημασία αν γελώ και πείθομαι πως περνάω καλά, εμφανίζεσαι και είσαι αγενής πόνος, θρασύς και χωρίς οίκτο! Ο πόνος σου, κάνει παρέα με το «μου λείπεις». Έχετε πιαστεί από το χέρι και με «παίζετε» σήμερα. Με βρήκατε χαρούμενη, ανέμελη και ακουμπισμένη σε νέους ορίζοντες και σας χάλασα το γλέντι. Πρώτα ήρθε εκείνος και μου έσφιξε την καρδιά και μετά το «μου λείπεις» της μνήμης, με αποτελείωσε θαρρώ!
Ξέρεις, δεν είναι το “λίγο” σου που με πειράζει, είναι το «πολύ» που δεν έδωσες που με καταδικάζει! Δεν ξέρω πού να σταθώ και τι να αφήσω, τι να κρατήσω, τι να χαρίσω! Δεν ξέρω πια αν θέλω να δίνω, δεν αντέχω να ξεχνιέμαι για λίγο και να λέω όμορφα ψέματα σε όλους και προπαντός σε εμένα. Κυρίως δεν μου αρέσει να σκέφτομαι πως είσαι με άλλη! Πόση αξιοπρέπεια να χωρέσει ο πόνος; Είναι ατόφιος, ο μοναδικός αυθεντικός, δεν έρχεται με καλές διαθέσεις, δεν εγγυάται πολλά! Είμαστε λίγο φίλοι και κάπως συμβιβασμένοι στην ιδέα πως εκείνος θα φωλιάζει μέσα μου και εγώ θα του το επιτρέπω! Σαν να κάνει μια ψύχρα σήμερα και ένα «μου λείπεις» έντονο…
Ελένη Ρέγγα