Απόψε είναι περήφανη η νύχτα που σ’ έφερε κοντά μου. Από τις χαραμάδες του σπιτιού εισβάλεις μεγαλοπρεπώς – όπως ακριβώς σου αξίζει – κρυφά, με όψη ερωτική. Έρχομαι πιο κοντά σου, με πλησιάζεις κι εσύ. Πόση από την αγάπη που ‘χω μέσα μου, θα μπορούσα άραγε να χωρέσω σε αυτή τη σιγανή στιγμή; Πόσο έρωτα να ποτίσω στο βλέμμα σου, στις λέξεις, στην ψυχή σου, που με μεθάει με μία αύρα εθιστική; Ακολουθώ με έκσταση αυτό που έχεις χαράξει στην καρδιά μου, τα κρυφά μονοπάτια που ζωγράφισες στο πεπρωμένο μας, που ποτέ μου δεν είχα ονειρευτεί, το καλοκαίρι που ξημερώνεις μέσα μου, είτε έχει κρύο έξω, είτε βροχή. Απόψε η νύχτα είναι χαρούμενη, γιατί βρίσκομαι κοντά σου, σε αυτόν τον κόσμο που πλάσαμε μαζί. Η αίσθηση της πραγματικότητας έχει εκμηδενιστεί. Αφήνομαι στα χέρια σου, πετάω στην αγκαλιά σου, αγγίζω το άφταστο, όπως ακριβώς το έχω φανταστεί. Σου χαμογελώ, σου κρατάω το χέρι και ονειροβατώ. Τα χείλη σμίγουν και με μία απροσδόκητη λαχτάρα, το φιλί μας γίνεται η λυτρωτική φυγή. Η γη σιωπά, η πλάση όλη βουβή, ο έρωτας γίνεται της μοίρας μας η υποταγή.
Απόψε η νύχτα γίνεται μάρτυρας ελπίδας. Είναι η μόνη που μας βλέπει πραγματικά μαζί. Γλιστράμε από τα πρέπει, χανόμαστε, γινόμαστε ένα, μία σφιχτή αγκαλιά που τα άστρα εκλιπαρεί. Φευγάτοι στον αγέρα, σαν ταξιδιάρικα πουλιά ή σύννεφα πυκνά που ορμούν στον ουρανό γοργά. Απόψε τη νύχτα ικετεύω, με μια στάλα πόθο, ποτέ να μη σε χάσω. Μείνε λιγάκι ακόμη, να δραπετεύουμε μαζί, σε εκείνα τα στενά σοκάκια της ψυχής μας, κρυμμένοι απ’ όλους κι όλα, μονάχα εγώ κι εσύ. Μα αν θες να φύγεις, πάρε με από το χέρι να φύγουμε μαζί. Δίχως σανδάλια, ένα ολόλευκο φουστάνι στα γρήγορα φορώ, που θα ανεμίζει αιώνια στη ζωή μας τα πιο μεγάλα, ανείπωτά μας «σ’ αγαπώ!»…
Ελένη Ισπόγλου
https://www.facebook.com/eispoglou