Τρομερή αλήθεια που όσο και να θέλουν να την επικαλύψουν με τις για τα καλά ενδύσεις εσχάτων και ψευδών τους ειδήσεων, δεν θα καταφέρουν τίποτα απολύτως. Όσο και να θέλουν να μας δώσουν να καταλάβουμε τι, πως μας πλήγωσαν ανεπανόρθωτα, θα μου επιτρέψετε να γελάσω σαρκαστικότατα, γιατί να ξέρετε πως μπορεί κάποιος να μας πληγώσει, εσωτερικά μόνο και μόνο αν τύχει να αλλοιωθεί το μέσα μας και γίνει ένα με το έξω και το μέσα το δικό τους. Εμάς όμως το είναι μας πρωτοστατεί και κυριεύει στον κόσμο της αλήθειας και της ένορκης μας πίστης, παρά τα άτυπα και μιαρά δικά τους σημεία των δικών άκυρων στιγμών και προβλεπόμενων εκ μέρους τους δικών μας ψευδαισθήσεων. Στέκεται απέναντί μας μια καρδιά που το μόνο που της έχουν μάθει είναι τι; Να παίζει και να πονά μια άλλη, που το μόνο που ήθελε ήταν να την αγαπά και να τη φροντίζει, μα εκείνη ανάξια και ανήμπορη εξ αιτίας του κτήτορά της, φρόντιζε την κακοποιητική της συμπεριφορά.
Ναι, καμιά καρδιά δε θα ‘ναι σε θέση να αλλοιώσει τη δική μας, καθώς η δική τους αλλοιωμένη, μεταλλαγμένη και κυρίως σάπια, θα ‘θελε πολλές επιδείξεις για να νιώσει και να ζήσει κι η δική μας την δική της σαθρότητα. Επιδερμικά ναι, τα κατάφερες να σκίσεις τις υφές των χεριών εκείνων που ένιωθαν τάχα το δικό σου άγγιγμα και της ψυχής μας ίσως τότε όπως έλεγες το συναπάντημα. Κατάφερες να ξεσκίσεις εκείνα τα πόδια που ήθελαν για τα δικά σου να ‘ναι στήριγμα και κυρίως να μην παραπατήσεις και πέσεις, καθώς νοιαζόταν για το παραμικρό δικό τους τράνταγμα ακόμα τρικλοποδιά, από δικά της γνώριμα άκρα, δίχως τα δικά μου να θέλουν να τα προσπεράσουν, παρά τα δικά σου ήθελαν αποτυπώματα ζωής να ενισχύσουν και να τα κάνουν να νιώσουν χρήσιμα και στέρεα πάντα. Ναι, ξέσκισες επιδερμικά εκείνο το πρόσωπο που αντικρίζοντας το δικό σου χανόταν η ματιά του όπως ένιωθε, μοιράζοντας τα δάκρυά του σε χειμάρρους ως ένα σημείο, μα τώρα πια ναι, στέρεψαν επιτακτικά εκ μέρους εκείνης της λογικής που ‘ρθε για να με σώσει και να διασώσει την αξιοπρέπειά μου, το παν!
Ποτέ δεν θα σ’ άφηνα και δεν ήσουν φυσικά και σε θέση να σκοτώσεις με τα ίδια σου τα χέρια, εκείνο το σώμα που σου παραδόθηκε με την ευγένεια της ψυχής του και σου δόθηκε για τα αγνά και πάντα καθάρια του συναισθήματα, μέσα από κείνη τη δίοδο που λέγεται στόμα και η γλώσσα του έμαθε μόνο αλήθειες να σκορπά και να μοιράζει σ’ αντίθεση με των δικών σου απωθημένων ληγμένων λεγομένων πια! Μα ας το ξέρεις εσύ, άλλοι, όλοι, το να επηρεάσεις και να ξεσκίσει το είναι μου, θέλει πολύ πολύ δουλειά, καθώς ακέραιο και αδιάτρητο το επιφανειακό του επίπεδο σε ανωτερότητας διαίσθηση, το άφησες αλώβητο και απροσπέλαστο, απ’ τη δική σου βιαιότητα και βανδαλισμούς της ψυχής σου!
Άννα Ζανιδάκη