Στην αγκαλιά μου έχω το όνειρό μου… το κουβαλάω στις πλάτες μου, το χαϊδεύω στην αγκαλιά μου, σαν το αγαπημένο μου μαξιλάρι, σαν το πολύτιμό μου φυλαχτό. Άλλοτε με νανουρίζει κι άλλοτε με προβληματίζει. Πολλά νανουρίσματα θα μου φέρει, πάντα κρατώντας μου το χέρι. Θα το νοσταλγώ, θα προσμένω, θα υπομένω, το κουβάλημα να αντέξω, το βάρος να μην νιώθω, να μην αφήσω να με επηρεάσει, καθόλου να μην με κουράσει. Ασφαλές στην αγκαλιά μου το κρατώ, να μην αφήσω να μου το πάρει κανείς, να μην κινδυνέψει για καμιά επιπολαιότητά μου να χαθεί. Αυτό έχει σημασία.
Τα πάντα είναι τα όνειρά μας, η ελπίδα μας, η χαρά μας. Αν τα χάσουμε, τι είμαστε, γιατί αξίζει να ζούμε; Χωρίς αυτά δεν προχωράει η ανηφοριά. Δεν ανεβαίνεις τα σκαλοπάτια της ζωής. Ένα κινούμενο ερείπιο στη μοναξιά θα είσαι μόνο. Ποιος ο σκοπός μας, ποια η διαδρομή μας σε αυτό το μάταιο κόσμο; Μην τα εγκαταλείπεις, θα μείνουν τα αγέννητα μωρά σου και θα καταλήξεις να τα θρηνείς. Μια μαυροφορεμένη φιγούρα που θα κλαίει και θα μετανιώνει μια ζωή…
Joanna Sou