Όσες φορές κι αν είπα “ποτέ”, το λούστηκε η ψυχή μου. Τα “ποτέ” μου με κυνήγησαν, όσο κι αν τα απέφυγα. Όσο κι αν έτρεξα, όσο κι αν ίδρωσα, ένα δικό μου “ποτέ” με έπιανε και με έπαιρνε μαζί του. “Ποτέ μην λες ποτέ” λέει ο λαός και ναι, έχει δίκιο. Αυτό το “ποτέ” μοιάζει τόσο απόλυτο, τόσο κρύο! Νομίζεις ότι μπορείς να το αποφύγεις, μα σαν τα χείλη σου πουν “ποτέ”, τότε αυτή η μικρή λέξη θα σε πιάσει από το λαιμό και θα σε πάρει μαζί της. Ποτέ δεν μπορείς να πεις “ποτέ”! Δεν υπάρχει το “ποτέ”! Χάνεσαι σε ένα “ποτέ” που τελικά εσύ το έφερες κοντά σου, γιατί βαθιά μέσα σου το φοβόσουν…
Στην ίδια κατηγορία το “πάντα”. Πόσο εύκολα λέμε στην ζωή μας το “για πάντα”! Άραγε υπάρχει το “για πάντα”; Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν πάνω στο πάθος μας, λέγοντας “για πάντα” ξεγελάμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Το “για πάντα” είναι σαν να μην υπάρχει τέλος. Άραγε υπάρχει τέλος, τελειώνει η ζωή με έναν θάνατο, ίσως με δύο θανάτους; Μήπως το “για πάντα” πάει ζευγάρι με την αιωνιότητα; Μήπως δικαίως κάποιοι εννοούν το “για πάντα”, γιατί ξέρουν πως όσες ζωές κι αν περάσουν, το “για πάντα”, πάντα θα τους ενώνει; Για πάντα η ίδια απορία… διαρκεί κάτι για πάντα; Μπορεί μια αγάπη να τηρήσει την υπόσχεση του “για πάντα”;
Το “για πάντα” και το “ποτέ”, δύο λέξεις που μοιάζουν αντίθετες, αλλά τελικά μοιάζουν και πολλές φορές πάνε μαζί. Το “πάντα” δίνει ελπίδα ότι δεν υπάρχει τέλος και το “ποτέ” ότι βάζεις τα δικά σου όρια. Είναι όμως έτσι τελικά; Κι όσο λέω ότι δεν θα τις χρησιμοποιώ, τόσο το “πάντα” με ορίζει και το “ποτέ” μου βάζει φρένο. Το “για πάντα” βγαίνει από τα χείλη μου σαν φωτιά και το “ποτέ” θαρρείς σαν το νερό να σβήσει τον φόβο του “ποτέ”…
Άνδρεα Αρβανιτίδου