Εκείνο το βράδυ που έμεινες ξάγρυπνος να αναμένεις ένα μόνο μήνυμα. Εκείνη τη νύχτα που οι αναμνήσεις σε έλουζαν μέχρι το μεδούλι και δεν μπορούσες να κλείσεις μάτι. Η χαμογελαστή φωτογραφία που ποζάρετε αγκαλιά στην κορνίζα του κομοδίνου σου, να παίρνει ζωή και χρώμα κάθε φορά που την κοιτάς. Οι ένα σωρό υποσχέσεις που άκουσες από τα λατρεμένα, μα συνάμα ξένα χείλη και τέλος η κουρελιασμένη, εξευτελισμένη εκδοχή του εαυτού σου να παρακολουθεί ανήμπορη το ίδιο έργο σε επανάληψη ξανά και ξανά…
Ένα σκηνικό πλαισιωμένο από πρόσωπα που πίστευες ότι κατείχαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο, μα αποδείχτηκαν «λίγοι» και ανίκανοι να τον απογειώσουν. Κομπάρσοι θα λέγαμε, που έκαναν το θεατρικό τους ντεμπούτο για τη 2η πράξη και την 3η πράξη και για λίγα λεπτά επέστρεψαν ξανά στην 7η πράξη κ.ο.κ. Δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε και στους guest stars της δίκης μας ζωής! Μα πώς να τους ξεχάσω, φυσικά! Με φανφάρες και για περιορισμένα μόνο επεισόδια, έκαναν τη φαντασμαγορική είσοδό τους και χάθηκαν όπως απρόοπτα και ξαφνικά εμφανίστηκαν κάπου, κάποτε…
Γιατί τίποτα όπως φαίνεται δεν διαρκεί για «πάντα». Μια λέξη η οποία έχει την τιμητική της σήμερα. «Παντοτινή αγάπη, παντοτινός έρωτας, για πάντα μαζί» κι αλλά πολλά γλυκανάλατα τα οποία ακούμε κατά καιρούς. Δεν μπορώ να μην το ομολογήσω, είναι όμορφα, αισιόδοξα, κρύβουν ένα ρομαντισμό μέσα, που αν μη τι άλλο σε όλους αρέσει, είτε σε μεγαλύτερο, είτε σε μικρότερο βαθμό. Βέβαια, είναι και λίγο μεγαλεπήβολη και πολλά υποσχόμενη λέξη, μα άνθρωποι είμαστε! Ή του ύψους ή του βάθους δεν λένε; Ε και κάπου εδώ είναι, που πιάνουμε πάτο! Σκληρή η διαπίστωση, μα άκρως ρεαλιστική. Γιατί τι είναι οι λέξεις και η σημασία τους, μπρος στις πράξεις; Μια πρόβα τζενεράλε θα μπορούσαμε να πούμε. Οι πράξεις όμως είναι το τελικό αποτέλεσμα, η επισφράγιση των λεγομένων μας. Αν δεν συμβαδίζουν λόγια και χειροπιαστά «πράγματα», να το πούμε μπακαλίστικα, χωριό δεν κάνουμε.
Τίποτε δεν είναι δεδομένο στη ζωή. Από το αν θα ανοίξεις τα μάτια σου το πρωί, θα είσαι ζωντανός και θα έχεις την υγεία σου, μέχρι να τα ξανακλείσεις το ίδιο βράδυ. Δεν υπάρχει πιο ωμή διαπίστωση. Και μετά μιλάμε για συναισθήματα και ανθρώπους; Όλα αλλάζουν, στο λεπτό. Ένα κλικ του μυαλού και ο διακόπτης γύρισε. Ένα κλικ που έχει τη δυνατότητα να σου γυρίσει τούμπαλιν τη ζωή σου και όλους όσους την απαρτίζουν. Σήμερα σ’ αγαπάω γι’ αυτό που με κάνεις να νιώθω μαζί σου, αλλά επειδή την επομένη μου φέρθηκες αχάριστα και με πλήγωσες, τελείωσες. Έσβησες! Από αγάπη, έγινες απέχθεια και μίσος.
Κανένας άνθρωπος και κανένα συναίσθημα δεν είναι δεδομένο. Είναι στην ανθρώπινη φύση να λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο. Δεν γνωρίζουμε πώς να αγαπάμε; Γεννηθήκαμε έτσι; Μεγαλώσαμε έτσι; Δασκαλευτήκαμε έτσι; Κανείς δεν ξέρει… Το μόνο που σίγουρα πρέπει να θυμόμαστε, είναι ότι η αγάπη δεν πρέπει να πληγώνει. Αν πληγώνει και πονά, τότε δεν είναι αγάπη. Παύει να υφίσταται, παύει να υπάρχει. Τη θέση της έρχεται να συμπληρώσει κάποιο άλλο συναίσθημα. Ένα «κοκτέιλ» συναισθημάτων αναμεμειγμένων με χρυσόσκονη, που μας ξεγελά, μας εμπαίζει και μας οδηγεί στον ξεπεσμό της ύπαρξης. Στη συνεξάρτηση, τη νέα «πάθηση» που ταλανίζει τον κόσμο. Αυτήν την τοξική κατάσταση που αφήνει κατάλοιπα και μπαγκάζια από σχέση σε σχέση. Από ψυχή σε ψυχή. Και πονά η άτιμη, ρημάζει ότι απομένει, καλό ή κακό το κάνει ένα σώμα. Ένα άμορφο σώμα που με τη σειρά του, συνεχίζει να θερίζει.. Κι όπως αναφέρει ο αξιομνημόνευτος Νίκος Καζαντζάκης σε ένα από τα γραπτά του :
«Τι είναι αγάπη;
Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη.
Στη συμπόνια είναι δύο,
αυτός που πονά κι αυτός που συμπονάει.
Στην καλοσύνη είναι δύο,
αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.
Μα στην αγάπη είναι ένα.
Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα.
Δεν ξεχωρίζουν.
Το εγώ και εσύ αφανίζονται.
Αγαπώ θα πει ΧΑΝΟΜΑΙ.»
Αικατερίνη Χριστοδούλου