Δεν υπάρχει χειρότερο “αντίο”, από αυτό που βγαίνει από το στόμα σου, ενώ το μέσα σου σπαράζει, ενώ η ψυχή σου ματώνει, γιατί μ’ εκείνον ονειρεύτηκες, μ’ εκείνον προσευχήθηκες, μ’ εκείνον ήθελες να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου… Και τώρα, αφού παρακάλεσες, αφού προσπάθησες, έπεσες, κατέρριψες τον μύθο της δυνατής, μάζεψες προσεκτικά τα κομμάτια σου, τα κόλλησες με λίγη αξιοπρέπεια κι αποχώρησες μ’ ένα απλό “αντίο”. Μ’ όλη την ορμή του σ’ έσπρωξε, σ’ έδιωξε με τρόπο που δεν άξιζε σε σένα, σ’ εσάς. Τόσο μακριά κι ας μένετε δίπλα, τόσο πολύ, που πλέον δεν σε φτάνει…
Και τώρα που πέρασε ο θυμός του, που χόρτασε ο εγωισμός του, που σε ύπνο ελαφρύ κάθε βράδυ σε συναντά, τώρα παραπονιέται κι όλο ρωτά πού είσαι. Πού είν’ η ψυχή σου να κρατήσει συντροφιά στη δική του, πού είναι το μυαλό σου να κουβεντιάσετε παρέα, πού είναι το κορμί σου να κουμπώσει στο δικό του… Τώρα όμως καρδιά μου κι εσύ απάντηση δεν έχεις να του δώσεις, γιατί στο “πουθενά” του σ’ έσπρωξε κι εκεί κατάφερες να φτάσεις. Για κείνον “πουθενά”, για σας πλέον “τίποτα”. Άδειασες… Τόσο θόρυβο έκανες πριν φύγεις, δεν άκουγε όμως. Και τώρα που κατάφερες εσύ να λάμψεις μόνη σου, είναι άδικο να σε ξαναγυρίσει πίσω…
Κωνσταντία