Αναρωτιέμαι κάτι βράδια μοναχικά, πώς θα ήταν η ζωή μου αν τελικά δεν είχα διαλέξει εσένα, αλλά τον Γιάννη τον ξενέρωτο που τύχαινε να βγαίνω την εποχή που σε γνώρισα… Δεν είχα πολλές σχέσεις στη ζωή μου, ζήτημα να ήταν 5 όλες κι όλες, αθώες και πονηρές μαζί. Η κρίση μου στους άνδρες βλέπετε, ήταν πολύ κάτω του μετρίου. Το μόνο κριτήριό μου ήταν αυτό το γαργαλητό στο στομάχι που σε κάνει να τα βλέπεις όλα όμορφα. Δεν με ενδιέφεραν ούτε τα λεφτά, ούτε τα αυτοκίνητα, ούτε τα πτυχία, ούτε η καριέρα. Με λίγα λόγια μόνο τα όμορφα μάτια κοίταζα. Εκείνα τα μάτια που τα έβλεπα και έλιωνα.
Δεν μου ήταν καθόλου δύσκολο να πάρω την απόφασή μου. Είχα διαλέξει τον απλό αλλά αληθινό άντρα, με πλούσια και ευγενική ψυχή και όχι πλούσια τσέπη. Δεν με ενδιέφεραν τα υλικά αγαθά, αρκεί να με είχε στην αγκαλιά του και να μου ψιθύριζε πως όλα θα πήγαιναν καλά. Η αγάπη μας, ήταν η ψυχική και σωματική τροφή, όπως ο Χόρν με την Λαμπέτη στην «Κάλπικη λίρα». Βέβαια αυτοί δεν άντεξαν στον χρόνο και στις δυσκολίες, αντίθετα εμάς μας έκαναν πιο δυνατούς και πιο αγαπημένους. Ένιωθα πως κάθε δυσκολία ήταν και μια δοκιμασία, την οποία καλούμασταν να περάσουμε και να βγούμε νικητές.
Τώρα μετά από 25 χρόνια, κάνοντας τον απολογισμό μου, βλέπω πως δεν ήμουν αλάνθαστη σε πολλά πράγματα, για το μόνο όμως που νιώθω σίγουρη πως έχω κάνει καλά, είναι η επιλογή μου για σένα. Είναι που ακόμα και σήμερα με λες “αγάπη μου”, με την ίδια ζεστή φωνή. Είναι τα δυο μας παλικάρια που μου χάρισες και μεγάλωσες όπως ακριβώς ήθελα και ονειρευόμουν. Είσαι ο πατέρας των παιδιών μου και αυτό είναι όλη μου η ζωή. Δεν ξέρω πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς εσένα, αλλά δεν με νοιάζει και καθόλου εδώ που τα λέμε…
Σοφία Β.