Πόσο ακόμα θα με διεκδικείς; Πότε θα σταματήσεις να δηλώνεις παρουσία για λίγο, όσο κρατά το λεπτό της ώρας; Τι θέλεις από εμένα πια; Δεν σου αρκεί αυτό που ζήσαμε; Αν ήθελες να έχει διάρκεια, να το σκεφτόσουν καλύτερα. Πονάω ακόμη όταν σε θυμάμαι. Αγκάθια στην ψυχή μου… Σου έδωσα ένα κήπο γεμάτο λουλούδια κι εσύ δεν ενδιαφέρθηκες ποτέ να τον ποτίσεις. Τι περιμένεις από μένα πια; Μόνη μου έριξα το λίπασμα, μόνη μου πότισα τον κήπο, μόνη μου περίμενα μέχρι να ανθίσουν τα λουλούδια. Κι εσύ; Εσύ που ήσουν ο κηπουρός και καλά, εξαφανίστηκες.
Ψέματα! Με γέμισες ψέματα! Με χρησιμοποίησες για να καλύψεις τα δικά σου κενά. Μην μιλάς εσύ για ήθος, αξιοπρέπεια και αγάπη! Μην τις ξεστομίσεις αυτές τις λέξεις! Και μόνο που βγαίνουν από το στόμα σου, είναι δηλητήριο. Δεν θέλω να ξαναέρθεις. Δεν θέλω να σε δω ξανά. Δεν θέλω να θυμάμαι ούτε το όνομά σου. Μόνος σου είσαι κι έχεις γύρω σου τόσους ανθρώπους. Μόνος!
Χρυσάνθη Σ.
