Και ο καιρός περνάει και ο φόβος με κυριεύει. Ξεθωριάζουν οι στιγμές, σαν παλιές φωτογραφίες. Μήπως οι αναμνήσεις πετάξουν ψηλά και ξεχάσω την μορφή σου; Κάθε μέρα που περνάει, πιο μακριά από το χάδι σου και το ζεστό σου χαμόγελο. Κάθε μέρα ο ήλιος ξεθωριάζει την μορφή σου. Τα βράδια λίγο λίγο σε θυμάμαι, προσπαθώ μέσα από λίγες φωτογραφίες να σε κρατήσω μέσα μου. Γίνεται όμως να ξεχάσω κάτι που αγάπησα τόσο πολύ, κάτι που ήταν πέρα και από την ζωή μου; Μπορεί αυτός ο φόβος να υπερισχύσει; Η αγάπη άλλωστε δεν κρατάει ζωντανή την μνήμη κάποιου; Πώς να ξεχάσω μια αγκαλιά που δεν έσβησε ποτέ, ένα βλέμμα που παρακαλούσε να ζήσει ακόμα, να ζήσει στιγμές, γιατί δεν πρόλαβε να αλλάξει όλα τα άσχημα; Πώς να ξεχάσω αυτά τα δύο μάτια που όταν τα είδα για τελευταία φορά, με παρακαλούσαν να τα πάρω μαζί μου; Μου μιλούσαν μέσα στην σιωπή και με ικέτευαν να μην τα ξεχάσω, να τα αφήσω να ζουν μέσα από μένα…
Φοβάμαι φίλη μου, μην σε ξεχάσω… Μα πώς να ξεχάσω την αληθινή φιλία, όταν στο κόσμο που ζω υπάρχει μόνο ψέμα και πονηριά; Η φιλία μας δεν είχε τίποτα από τα δύο, ήταν μια αγνή αγάπη που είχε λίγο χρόνο, μα όλο τον χρόνο για να γίνει δυνατή και να περάσει στην αιωνιότητα. Δεν θέλω να ξεχάσω καμία στιγμή που σε είχα κοντά μου, ακόμα και αυτές οι δύσκολες, οι τελευταίες μας στιγμές, τότε που προσπαθούσα να απαλύνω τον πόνο σου, ακόμα και αυτές οι στιγμές είναι κάτι πολύτιμο που κρατάω μέσα μου. Δεν ξεχνάς τελικά κάτι που αγάπησες πολύ, μένει μέσα σου στο βάθος της ψυχής σου και κάθε τόσο, όταν δεν είσαι καλά, εμφανίζεται στα όνειρα σου για να σου δώσει δύναμη…
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/