Και τότε ήταν που ήθελες να με κάνεις να νιώσω ξανά άνθρωπος… Να νιώσω δύναμη, να βρω ό,τι με προσοχή κοίμιζα μέσα μου με ύπνο ελαφρύ και τρομαγμένο, ό,τι με κόπο αποποιήθηκα και βγήκε από το μυαλό, αλλά όχι απ’ την ψυχή. Ό,τι μου έδινε πνοή κι εγώ απλά, με δυσκολία, ανάσαινα, ό,τι με γέμιζε κι εγώ ήθελα με πείσμα ν’ αδειάσω για να μην είμαι πλέον εγώ… Τότε ήρθες!
Δεν μπήκες με το έτσι θέλω, χτύπησες διακριτικά και μπήκες. Δεν με ρώτησες, μόνο με απείλησες με το βλέμμα σου. Δεν μου έθεσες νόρμες, παρά με έβαλες ψηλά να κοιτάξω ελεύθερα. Πόσο με χειραγώγησες με αυτή την ελευθερία… Πόσα δικά σου κέρδισες, όταν μου είπες ότι δεν θέλεις τίποτα… Κι έπειτα ήρθε κι η άλλη απειλή, τα χείλη σου… Τα εφάρμοσες πάνω στα δικά μου σαν όπλο στον κρόταφο, σαν χάδι στο λαιμό. Τι να διαλέξω; Όποιο κι αν παραδεχτώ, το ήθελα!
Κι άρχισα να μαζεύομαι, να μαζεύω από γύρω μου κομμάτια, να κολλήσω πάλι τα φτερά μου για να πάψω να πατάω στη γη, αυτή την γη που τόσο μισώ, αυτή τη γη που δεν με κράτησε. Πόσο λίγος ο χώρος που μου αναλογεί! Όχι μάτια μου, δεν είμαστε για εδώ, εμείς πρέπει να πετάμε! Να πετάμε και να μη στρέφουμε καν το βλέμμα στα θνητά.
Ξέρεις, ο έρωτας είναι αθάνατος! Όχι η σάρκα, αυτή γερνά, χάνεται στους αιώνες, η ψυχή όμως, όχι, η σκέψη όμως, ποτέ. Δώσε μου το χέρι σου, θα σου δώσω ένα φτερό για να ‘χεις δύο, γιατί ξέρω πως εσύ δεν θα με αφήσεις. Μέχρι να φτάσουμε, θα με προσέχεις μη σου πέσω. Κι εγώ περήφανη για μένα που σε άκουσα, θα σου μιλάω για αμέτρητη αγάπη….
Κωνσταντία