Ίσως και να ‘ναι λόγια που θα θέλουν να τα ακούνε μερικοί, χωρίς να εμβαθύνουν στο νόημα και των λέξεών τους, μα συγχρόνως το χειρότερο, να αγνοούν τις πράξεις τους και τις συνέπειές τους. Φράσεις που θα θέλουν να τις ακούνε και σύμφωνα μ’ αυτές να χτίζουν τα δικά τους σχέδια, αλλά όχι σε στιβαρά μπράτσα της ψυχής και της καρδιάς τους, παρά σε κόκκους άμμους, που ‘ναι ευκολοδιάβατοι απ’ τους τυφώνες της αδιαφορίας τους. Ήταν βαρύ το τίμημα, θα το αποδεχτούν, θα το παραδεχτούν, μα πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού τους θα κυβερνά η σκέψη, πως “έλα… λόγια είναι, θα αλλάξει και θα κάνω το δικό μου”. Μα πάνω απ’ όλα φταίει ο άλλος / η άλλη, που ‘χει δώσει το λανθασμένο μήνυμα και δικαίωμα πως ό,τι και να κάνει, ο άλλος θα ‘ναι εκεί και θα τον συγχωρήσει, μα πάνω απ’ όλα θα τον καταλάβει, κατά τα δικά του μέτρα και πάντα λαθεμένα σταθμά του.
Σκέψεις και στοχασμοί, που στο νου του τους καταδικάζει μεν, αλλά για το δικό του όφελος, τους χειρίζεται κι εκείνους κατά το δοκούν του και τα προσωπικά του οφέλη. Στιγμιότυπα που δεν λένε να πάρουν σάρκα και οστά, παρά παρελαύνουν σα σκηνές τρόμου, απ’ τα μάτια των συντρόφων τους, που η άλλη πλευρά δεν λέει να τις καταλαγιάσει και να τις εξομαλύνει, έστω και κατά το ελάχιστον. Τρόποι φυγής και διαφυγής, που είναι σε θέση και να δηλώσουν και να διαδηλώσουν ενάντια σε τακτικές “άτακτης φυγής” μεν, αλλά με τέτοιες προδιαγραφές, ανάλογης σημαντικότητας και αξιολόγησής τους. Για να βρεθεί κάποιος στη θέση να ομολογήσει την αλήθεια του, αλλά κυρίως ίσως και να παραδεχτεί την αδυναμία του, πρέπει να ‘χει και μεγάλη αντοχή, μα και δύναμη ψυχής. Μέσα απ’ όλα αυτά τα καβαλέτα της ψυχοσύνθεσής μας όμως, δεν θα πρέπει να σκιαγραφούνται μόνο οι συνθήκες, μα και τα αποτελέσματα και τα επακόλουθα που ίσως ή και σίγουρα θα τα συνοδεύσουν.
Άννα Ζανιδάκη
