Τι είναι η αγάπη; Τόσο κοινό ερώτημα, ποιος δεν το έχει ξεστομίσει; Ποιος δεν ρώτησε για να μάθει; Ποιος δεν δάκρυσε, γιατί νόμιζε ότι τη βρήκε… Τι αξίζει παραπάνω; Ο έρωτας ή η αγάπη; Σταθμά αστάθμητα… Οι αξίες δεν συγκρίνονται, ούτε ιεραρχούνται. Δεν μπορείς να συγκρίνεις τη φιλία με τον έρωτα, άρα και την αγάπη με αυτόν. Ο ένας έπεται της άλλης, η άλλη προϋπάρχει του ενός.
Ο έρωτας έπεται και επαιτεί. Επαιτεί ενδιαφέρον, επαιτεί προσοχή, επαιτεί το παν του άλλου. Η αγάπη υπάρχει. Υπάρχει και δεν εξηγείται, ο άνθρωπος την έχει μέσα του, έτοιμη να τη δώσει. Αν δεν την έχει, δεν θα τη δώσει ποτέ… Γεμίζουμε αγάπη, σαν άλλες μπαταρίες. Την καταναλώνουμε σε κάθε επαφή, σε κάθε γνωριμία, σε κάθε αφή. Ο έρωτας όμως είναι ανεξήγητος, σε κάποιους σκληρός, βασανιστικός, σε άλλους ευλογία. Ο βασανισμός τελειώνει, η ευλογία ποτέ.
Ο έρωτας όταν δεν έχει αντίκρισμα, θα κλάψει, θα ματώσει, θα φωνάξει, θα ισοπεδώθει, θα σηκωθεί, θα τινάξει τις σκόνες του και θα φύγει. Η ευλογία του αμοιβαίου έρωτα θα μείνει… θα μείνει και θα ανακατευτεί με την αγάπη. Και τότε θα πάρουν το όνομά σου, σπάνιο ή κοινό, θα το αναγνωρίζω ότι αυτό είναι το δικό σου, θα το συντροφεύει η αύρα σου, η μυρωδιά σου, θα είσαι εσύ σε κάθε εκφορά του. Θα είμαι εγώ αγόρι μου όταν πας να το προφέρεις…
Έρωτας είναι να μου λείπεις ακόμη κι όταν είμαστε μαζί. Αγάπη, να μας χωρίζει όποια απόσταση κι εμείς να το ζούμε στο παρόν και στο εδώ, με όλη μας την ύλη. Κι εσύ με ερωτεύτηκες με την πρώτη ματιά και με έκανες να σ’ αγαπήσω. Κι αφού σ’ αγάπησα, σε ερωτεύτηκα. Σε ερωτεύτηκα πολύ! Και τότε κι εσύ, μ’ αγάπησες…
Κωνσταντία