Σε ποια φεγγάρια σε βρήκα και σε ποια σύννεφα σ’ έχασα ψυχή μου; Περνούν οι μέρες, αλλάζουν οι εποχές κι εγώ εκεί, βυθισμένος σε χειμώνες, ν’ αργοπεθαίνω περιμένοντας μια ηλιαχτίδα. Έμεινα μόνος με ένα βάρος στην ψυχή, να μην αφήνει το κορμί μου να ισιώσει και κυρτωμένος να διαβαίνω στον καιρό. Έπαψα να μετρώ το χρόνο με λεπτά, πια τον μετρώ με στιγμές χαμένες χωρίς εσένα. Μια ανάσα μακριά μου στέκεις, εκεί, να μου θυμίζεις την δροσιά απ’ τα φιλιά σου, τη θέρμη απ’ το κορμί σου, το φως από το δέρμα σου, το κρύο της καρδιάς σου…
Πόσο σ’ αγάπησα δεν βρήκα λόγια να στο πω. Πόσο σε λάτρεψα δεν βρήκα λέξεις να εξηγήσω. Πόσα “μείνε” αν ήξερες κατάπια με τον καπνό απ’ το τσιγάρο μου! Μόνο αν ήξερες τι πόλεμο έκανε το μυαλό με την καρδιά για να με πείσει να σιωπήσω! Μόνο αν ήξερες πόσες φορές με σκότωσα για να μην με σκοτώσεις…
Ανδρέας Φ.