Το ξέρω, η καρδιά σου άλλαξε δρόμο. To ξέρω, νέα πορεία χάραξες στη ζωή σου. Δεν θα σε ενοχλήσω ξανά, μα αν το ήθελες, αν καμιά φορά σε φέρνουν τα βήματά σου σε παλιά λημέρια, πέρνα κι από τα δικά μου, τα στενά σοκάκια της μοναξιάς και πες μου ένα γεια. Να ξέρω πως είσαι κάπου εδώ τριγύρω, να αισθάνομαι την παρουσία σου, να λέω δεν ήταν ψέματα, δεν ήταν όνειρο ότι κάπου εκεί έξω ήσουν εσύ που γέμιζες την αγκαλιά μου, ήσουν εσύ, που έδινες χρώμα στη ζωή μου. Το ξέρω, εγώ επέλεξα αυτό το τέλος, αλλά δεν ήσουν η αρχή που προόριζες να δώσεις σε μένα. Δεν πειράζει που έφυγες από κοντά μου, δεν πειράζει που επέλεξες να δώσεις σε κάποια άλλη αυτά που λαχταρούσα. Ίσως ήμουν λίγη για σένα, ίσως ήσουν πολύς για μένα. Δεν θα το μάθει κανείς πια, δεν θα αλλάξει τίποτα πια, τα πεπραγμένα αυτής της απόφασης.
Γιατί επέλεξες να ακολουθήσεις άλλους προορισμούς κι άλλα μονοπάτια στη ζωή σου. Μα καμιά φορά λίγο να ερχόσουν να κορόιδευα την μοναξιά μου… Λίγο να ερχόσουν να δώσεις νόημα στις ώρες μου, λίγο ναρκωτικό να κυλήσει στο αίμα μου, λίγη αδρεναλίνη να νιώσω στο κορμί μου. Ξημερώνει κι η απουσία σου παρούσα, να μου στοιχειώνει τις αναμνήσεις που με τόσο κόπο έχτισα. Έρημη κι απόψε κι εσύ απών, άφαντος, αόρατος, ένα φάντασμα να τριγυρνά μέσα στους τοίχους του σπιτιού. Το ξέρω, εγώ το όρισα αυτό, εγώ αγάπησα αυτό το βασανιστήριο που υπομένω. Πάντα μια κακή συνήθεια να με κυνηγάει στη καθημερινότητά μου. Ξέμεινες μέσα μου, σαν κατακάθι στη ψυχή μου, να μην μπορώ να απαλλαχτώ από σένα. Κι όσο κι αν με πονάει κι όσο και αν το γνωρίζω, θέλω και θα συνεχίζω να σε περιμένω… Σαν μια βεβαιότητα μες στο σκοτάδι, σαν μια απροσδιόριστη ορατότητα μες στην ομίχλη, να συνεχίζω να επαναλαμβάνω την ίδια κίνηση. Να κοιτάω προσεκτικά στην οθόνη του κινητού μου, γνωρίζοντας με απόλυτη σιγουριά πως ένα δικό σου μήνυμα, δεν θα φανεί πια στη λίστα με τα εισερχόμενα μου.
Joanna Sou