Βυθίστηκα στο μπλε των ματιών σου, όταν αντίκρισα για πρώτη φορά τα μπλε σου μάτια, σε εκείνη την στάση λεωφορείου. Χάθηκα στο βλέμμα σου και στα ξανθά μαλλιά σου. Ήμουν μικρή για έρωτες, μα το χαμόγελό σου φώτισε την ψυχή μου. Με κοίταξες και τα μάγουλά μου κοκκίνησαν. Πρώτη φορά κάποιος με είχε παρατηρήσει, είχε δει την μορφή μου και δεν έλεγε να ξεκολλήσει τα μάτια του από μένα! Στην στάση είχε πολύ κόσμο, ήμουν μαζί με την μητέρα μου, ξάφνου όμως ήμουν μόνο εγώ κι εσύ! Η διαπεραστική σου ματιά, μου έδινε ελπίδα. Η καρδιά είχε πλέον πετάξει και δεν υπάκουε στην φωνή που της έλεγε, μην πας θα πονέσεις. Άραγε μπορείς να ρυθμίσεις την καρδιά με την λογική; Μπορεί η λογική να βάλει μυαλό στην καρδιά;
Το λεωφορείο ήρθε μετά από ώρα. Ανέβηκες και για λίγα λεπτά σε έχασα, είχε πολύ κόσμο. Ήμουν μπροστά και με το βλέμμα μου σε έψαχνα. Σε βρήκε η καρδιά μου. Ήσουν πίσω και τα μάτια μας συναντήθηκαν ξανά. Μέσα από την απόσταση προσπαθούσαν να μιλήσουν. Μια αγάπη γεννήθηκε εκείνη την στιγμή, ακόμα κι αν ήταν μια στιγμή, ήταν έρωτας, ήταν αγάπη. Από αυτές τις αγάπες που όσα χρόνια κι αν περάσουν παραμένουν αθώες στην σκέψη. Το λεωφορείο έφτασε στον προορισμό του, για πρώτη φορά ράγισε η μικρή καρδιά μου. Έπρεπε να κατέβω και να ξεχάσω αυτά τα μπλε μάτια. Ίσως η ζωή να με φέρει ξανά μπροστά σου, ίσως και αυτός ο έρωτας να ήταν για αυτή την μοναδική στιγμή. Αυτά τα λίγα λεπτά που οι ματιές μας συναντήθηκαν, γέμισε αγάπη η ψυχή μου. Το μπλε χρώμα φώτισε τον τότε κόσμο μου. Έναν κόσμο αθώο με αγνά συναισθήματα. Αυτά που ζεις μόνο όταν είσαι παιδί και η ψυχή σου είναι διάφανη. Τότε που κανείς ακόμα δεν πρόλαβε να την λερώσει και χαμογελούσε αληθινά…
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/