Κάθε Φλεβάρη η ίδια ατάκα, η ίδια ερώτηση… Όχι, δεν γιορτάζω την γιορτή των ερωτευμένων. Μου έμαθαν να μην πιστεύω σε αυτή. Με σκλήρυναν απότομα, όταν περίμενα ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά. Δεν υπήρχε καμία φορά με κανέναν που να ένιωσα ερωτευμένη. Δεν μου έμαθαν τι είναι ο έρωτας, μου έδειξαν αλλιώς αυτό το συναίσθημα. Μου έμαθαν απόρριψη. Μου έμαθαν απόσταση. Μου έμαθαν ψέματα και αδιαφορία. Έτσι είναι ο έρωτας μου έλεγαν. Όταν με άδειασαν, σκοτώνοντας ό,τι όμορφο υπήρχε μέσα μου, όταν προχώρησα για να βρω τι είναι ο έρωτας, με κυνήγησαν. Τότε κατάλαβαν ότι με χρησιμοποίησαν, όταν απλόχερα χάρισα εγώ την δική μου αδιαφορία, όταν με μεγάλη ευχαρίστηση είπα τέρμα!
Δεν ήμουν για κανέναν. Ίσως αυτό ήταν που δεν μπόρεσαν να καταλάβουν σε μένα. Ποτέ δεν με γνώρισαν. Δεν ενδιαφέρθηκαν. Ωραία τα παιχνίδια, αλλά ο νικητής δεν κερδίζει πάντα και ο ηττημένος δεν χάνει ποτέ. Το αποτέλεσμα μπορεί πάντα να ανατραπεί σε μια στιγμή. Όχι, αυτοί δεν ήξεραν τι σημαίνει έρωτας. Αυτοί ήξεραν μόνο να παίρνουν αυτό που θέλουν, ήξεραν να καταστρέφουν ψυχολογίες. Γι’ αυτό και δεν ταίριαξαν κάπου. Με πείραξε πολύ, αλλά τα έκαψα όλα μέσα μου, όπως με έκαψαν κι εκείνοι δίχως έλεος. Μην με ξαναρωτήσεις λοιπόν για αυτή τη γιορτή. Δεν ήταν ποτέ δική μου…
Χρυσάνθη Σ.