Σήμερα γιορτάζει ο έρωτας, λένε… Μα δεν γιορτάζουν σήμερα μόνο τα αμοιβαία “σ’ αγαπώ”, αυτά ίσως δεν έχουν ανάγκη από κάρτες με κόκκινες καρδιές κι από τρυφερά λούτρινα, από ρομαντικές αφιερώσεις με υποσχέσεις “για πάντα”. Αυτά ίσως γιορτάζουν κάθε μέρα, με δώρα στιγμές, φιλιά, αγκαλιές, κοινά όνειρα. Σήμερα γιορτάζει ο έρωτας λένε, μα δεν έχει πάντα χρώμα ροζ ο έρωτας, δεν έχει πάντα φως και χρώματα, δεν έχει πάντα χέρια σφιχτά πλεγμένα. Σήμερα γιορτάζει κι εκείνος ο προδομένος έρωτας κι εκείνος ο ανομολόγητος κι εκείνος ο καταστρεπτικός. Σήμερα γιορτάζει ο έρωτας που υπάρχει στις καρδιές, ό,τι απόχρωση κι αν έχει, απ’ το απαλό ροζ, μέχρι το βαθύ, πυκνό μαύρο.
Σήμερα γιορτάζει ο έρωτας, λένε… Κι ίσως για κάποιους δεν είναι γιορτή, μα οδυνηρή τελετή μνήμης για όσα είχαν κι έχασαν ή για όσα δεν απόκτησαν ποτέ, για όσα δεν πρόλαβαν να χαρούν ή για όσα μαράθηκαν πριν καν ανθίσουν. Σήμερα γιορτάζει ο έρωτας, μα όχι μόνο αυτός που φωτίζει, μα κι αυτός που σκοτεινιάζει τα βλέμματα. Όχι μόνο αυτός που γεμίζει χαμόγελα τις ψυχές, μα κι αυτός που κάνει τις καρδιές να αιμορραγούν. Γιατί δεν κρύβεται ο έρωτας μόνο σε δυνατά “μαζί”, μα και σε πονεμένα “χώρια”. Σήμερα γιορτάζει ο έρωτας, λένε…
Κική Γιοβανοπούλου