Θόλωσε το τζάμι από τον παλιόκαιρο. Δυσκολεύομαι να ξεκαθαρίσω τις σταγόνες της βροχής από τα δάκρυα. Τρυπώνουν λικνίζοντας στις φθαρμένες εσοχές του πολυκαιρισμένου παντζουριού. Όλο λέω να το επισκευάσω, αλλά συνεχώς βρίσκω δικαιολογίες, γιατί επί της ουσίας κάθε τέτοια εποχή θαυμάζω τη φθορά των υλικών που αφήνει το πέρασμα του χρόνου μαζί με την ορμή της βροχής που διεισδύει μέσα τους. Την τριβή, τη σύγκρουση και την επιμονή της ύπαρξής τους. Είναι ίσως επειδή εκείνες οι ρωγμές είναι οι ενώσεις που ακόμα συγκρατούν και αποτρέπουν τη διάλυση. Σαν τα θρύψαλα από την πληγωμένη μου καρδιά, που παλεύουν να μείνουν στη θέση τους μη τυχόν και διασκορπιστούν και ξεχάσουν. Η θέα από το παράθυρο μου θυμίζει όλα αυτά που ζήσαμε μαζί.

Δεν ξέρω γιατί σε έχω τόσο έντονα στο μυαλό μου σήμερα. Προσπαθώ να μην σε σκέφτομαι, αλλά τα συναισθήματα σαν χείμαρρος με παρασέρνουν. Επισκέπτομαι τις αναμνήσεις μου και σε συναντώ εκεί. Στην αρχή δειλά και προσεκτικά, αλλά οι σκέψεις με κατακλύζουν χωρίς δισταγμό. Μπούκαρες στην ζωή μου τόσο ξαφνικά, κινηματογραφικά, ανοίγοντας διάπλατα τα παραθυρόφυλλα, χαρίζοντάς μου τον ήλιο. Το φως της ψυχής σου μου πρόσφερε τη λάμψη και η ζεστασιά από τη θέρμη σου, που κάλυψε όλες εκείνες τις ρωγμές που έμπαζαν από παντού. Είναι που μου θύμισες όλα εκείνα που είχα επιλέξει να ξεχάσω. Μου χάρισες μια θέση στην καρδιά και στο σύμπαν σου και ξαφνικά απόκτησε η ζωή ένα διαφορετικό νόημα.