Γνωρίζεστε και ρολάρει χαλαρά… έχεις πονέσει πολύ στο παρελθόν και δεν θες να βιαστείς. Κι αρχίζουν σιγά σιγά οι δηλώσεις του τύπου “είμαι ερωτευμένος μαζί σου…”, “δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσένα…” ,”μου λείπεις πολύ…” κλπ κλπ. Προσπαθείς να συγκρατήσεις τον εαυτό σου να μην τσιμπήσει από τα όμορφα λόγια, αλλά έρχονται τα μηνύματα και οι πράξεις του και σε βομβαρδίζουν. Βροχή οι δηλώσεις κι εσύ ακόμα παλεύεις να μην τσιμπήσεις το δόλωμα σαν χάνος. Γίνεται μέρος της καθημερινότητάς σου έστω με τα μηνύματα, βρίσκεστε και περνάτε τέλεια! Γέλια, χαρές, συζητήσεις, με τόσα κοινά να σας ενώνουν και τρελό ενθουσιασμό από μεριάς του, σεξ δίχως αύριο και μια σύνδεση απ’ αλλού φερμένη… Σ’ άρεσε; Προσγειώσου τώρα… γιατί όλα αυτά ισχύουν, όσο εσύ δεν έχεις την παραμικρή “απαίτηση”... μιλάμε για τις απλές προσδοκίες, τις αυτονόητες μιας σχέσης. Βέβαια, ποτέ δεν μιλήσατε για “σχέση”, αλλά το δηλώνουν τα λόγια του και μόλις αρχίσεις να εκφράζεις επιθυμίες κι ανάγκες δικές σου, μάντεψε! Καπνός! Στροφή 180 μοιρών!
“Εγώ έχω στόχους, εγώ έχω όνειρα, εγώ έχω ιδιοτροπίες, εγώ δεν θέλω να δίνω δικαιώματα, εγώ… εγώ… εγώ…”… κι εγώ φίλε μου; Εσύ γλυκιά μου προσπαθείς να δείξεις κατανόηση και κάνεις πίσω γιατί τον θες στην ζωή σου και γιατί όσο και να κρατιόσουν, με τον τρόπο που σου φερόταν μέχρι τώρα, τον ερωτεύτηκες (καλά να πάθεις θα έρθω κάπου εδώ να σου πω) και θες να παλέψεις, εκείνος όμως; Θέλει να παλέψει όσο εσύ; Τα λόγια του λένε ναι. “Άλλαξες…” του λες “Δεν άλλαξα!” ανταπαντά “Ιδέα σου είναι…” συμπληρώνει. Μα πλέον δεν φέρεται όπως πριν, πλέον δεν βλέπεις την ανυπομονησία στα λόγια του, για να μην αναφέρω τις πράξεις του… ανύπαρκτες, μηδαμινές! Έλα τώρα… δεν υπάρχει ερωτευμένος που δεν θα διανύσει χιλιόμετρα για ένα σου φιλί, για μια σου αγκαλιά, ακόμα κι αν όλο του το σώμα πονάει μετά από ατελείωτες ώρες δουλειάς, ακόμα και αν το χιόνι φτάσει 3 μέτρα ύψος! Τα ‘χουμε πει, αυτό είναι έρωτας! Η τρελή επιθυμία να είσαι με αυτόν που ποθείς! Τρέμεις στην ιδέα να τον χάσεις και κάπου εκεί κάνει πίσω το “εγώ” σου. Χώνεψέ το! Εγωισμός και έρωτας, δεν πάνε μαζί!
Βλέπεις όλη αυτή την αδιαφορία και αναρωτιέσαι τι άλλαξε ξαφνικά. Δεν έδειξα κατανόηση; Αμέριστη! Δεν έβαλα τις ανάγκες μου πίσω; Κατά κύριο λόγο! Ζήτησα πότε κάτι τρομερό; Ποτέ! Είπα ποτέ μην βγεις, μην… μην… παράτα όλα και κάνε με το κέντρο του κόσμου σου; Ούτε καν! Κόπηκε σιγά σιγά και το απλό μήνυμα της “καλημέρας” που έκανε το χαμόγελό σου να φτάνει στ’ αυτιά, με την δικαιολογία φυσικά έτοιμη να βγει απ’ τα χείλη του κι εκείνον να απαιτεί να το καταπιείς, να το χωνέψεις και να πεις κι ευχαριστώ που σου κάνει την χάρη να σου εξηγήσει. Σε έχει βάλει σε καλούπι, αυτός που τόσο μισεί τα καλούπια! “Μην παίρνεις τηλέφωνο όποτε θες, γιατί είμαι στη δουλειά, γιατί είναι μπροστά… μάνα / πατέρας / αδελφή / αδέρφια μου αλήτες πουλιά!”, που δεν θέλει ν’ ακούσουν. “Μην έρθεις να με δεις, θέλω να αράξω στον καναπέ μου βλέποντας ταινία και τρώγοντας πατατάκια, γιατί δούλευα σήμερα και γιατί εγώ αυτό θέλω να κάνω”, “δεν έρχομαι να σε δω γιατί είμαι μόνιμα κουρασμένος, πιεσμένος μπλα μπλα μπλα…”. Μετριότητα!
Συγγνώμη, αλλά μέτριο πίνω μόνο τον καφέ μου και αυτό γιατί έτσι γουστάρω! Αν ήθελες κάτι μέτριο, να το έλεγες απ’ την αρχή. Αν ήθελα κάτι μέτριο, θα το συζητούσαμε. Αν εσένα δεν σ’ ενδιαφέρει να με χάσεις (που στο φωνάζω, αλλά σφυράς αδιάφορα) τότε κι εγώ δεν θα κάνω άλλη προσπάθεια… Μέτριες δουλειές, μέτρια σπίτια, μέτριοι μισθοί, μέτρια όλα! Αλλά εκεί που εναποθέτω την καρδούλα μου, δεν χωράνε μετριότητες! Χωράνε συμβιβασμοί, κατανόηση, αλλά και από τους δύο. Μόνο εγώ να παλεύω ξανά για δύο, δεν χωράει, δεν μου κάνει, πώς το λένε; Ο σοφός λαός λέει “ή αυγά ή πουλιά”, αν θες φαίνεται, αν δεν θες επίσης! Κι αυτός που αρνείται να προσπαθήσει, μην ξεγελιέστε, δεν θέλει! Οπότε… μέτριος εσύ; Μέτρια και εγώ, μέχρι να βρεθεί αυτός που θα θέλει την μετριότητά μου και θα την βαφτίσει τελειότητα!
Τζο