Και αρρωστημένα τα μάτια κοιτούν εσένα που φεύγεις και δεν μπορώ να κάνω τίποτα πια αφού μ’ αποφεύγεις. Τα χείλια μου τώρα θα μείνουν στεγνά, η μοίρα θα το ‘χει και το παράπονο κλαίει βαθιά και ο πόνος σκοτώνει. Φίλη μου τώρα η μοναξιά σαν δέντρο που κλαίει, με τον αέρα τα φύλλα ζητούν εσένα, που τρέχεις σ’ ένα κόσμο κρυμμένο βαθιά που είναι στο χάος, αλλά προτίμησες βλέπεις το έτοιμο λάθος. Και έχουν μείνει τα τόσα φιλιά, στον ήλιο καμένα και απορώ και εγώ μαζί με αυτά πως χάνω εσένα. Όσο κρατάει ένα τσιγάρο σε θυμήθηκα, μα οι σκέψεις μου είναι τρελές και δεν σε αρνήθηκα…
Μαρία Τσιντίδου
Advertisements