Σώθηκαν οι λέξεις, τα λόγια, σωθήκαν ακόμη και οι σιωπές. Ένα απόλυτo παγωμένο κενό. Κενές εικόνες, κενές σκέψεις, κενές αναμνήσεις, κενή ζωή. Για ποια επανεκκίνηση μπορώ να ελπίζω; Ένας πόνος βαθύς στα σωθικά, ένα πλάκωμα στο στήθος, ένας κόμπος στο στομάχι τροχοπέδη και συγχρόνως κινητήριος δύναμη. Κοφτές, ανολοκλήρωτες ανάσες προσπαθούν να δώσουν οξυγόνο, πηγή ζωής σε ένα σώμα που αρνείται. Δεν είναι επανεκκίνηση, είναι καθολική νέα ζωή. Είναι καθολική γέννηση.
Νιώθω ότι έχω ολοκληρώσει τους κύκλους μου, της οικογένειας, της καριέρας, της φιλίας, της Ειρήνης όμως όχι. Κάνοντας ειρήνη με την Ειρήνη μετά από μια πολύ δύσκολη και επίπονη εγκυμοσύνη, έναν επώδυνο μακρύ τοκετό που ακόμη είναι σε εξέλιξη. Με γνώμονες και οδηγούς την εγκατάλειψη, την προδοσία, την εξαπάτηση, την κοροϊδία, τα ψέματα, την απόκρυψη της αλήθειας, την ήττα, βάζω στην άλλη πλευρά της ζυγαριάς τους κόπους, τις θυσίες, την κούραση, την ταλαιπωρία, την ολοκληρωτική κατάθεση ψυχής – ζωής και την ατέρμονη προσπάθεια και προσδοκία για την ιδεατή ζωή. Προχωρώ. Έχω συνοδοιπόρο μου τον πόνο, πιασμένοι και αγκαλιασμένοι ξορκίζουμε ό,τι ακόμη σώζεται και μπορεί να γιατρευτεί, τα υπόλοιπα μεταφέρονται στη λήθη. Ξεχνάω. Αποστασιοποιούμαι. Αποχωρώ. Αρνούμαι. Καλό Ταξίδι!
Ειρήνη Αποστολίδου