Πόση δυνατή αλήθεια και πόσο ευάλωτη η ψυχή του καθενός μας, αν νιώσει πως αρχίσει να αισθάνεται και να διαφοροποιείται στις ως τώρα στάσεις ζωής του, στις διαπροσωπικές του σχέσεις… Πόσο δύσκολο να καταλάβει κάποιος πως γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι στη ζωή του άλλου και ενώ θέλει να το βιώσει, να το αρνείται πεισματικά από φόβο…
Τρέμει για τα συναισθήματά του, που αρχίσουν να τον κατακλύζουν και να αναπαράγουν στα ψυχικά του κι όχι μόνο κύτταρα, τη διάθεση την έντονη για συνύπαρξη μεν και απόλυτη συμπόρευσή τους. Τραγικοποιεί τα ίδια του τα συναισθήματα, αφού είχε μάθει ως τώρα να καλύπτεται πίσω απ’ αυτά μεν, αλλά και είχε συνηθίσει ίσως και να παίζει μαζί τους. Φυσικά με των άλλων, καθώς αν αντιληφθεί πως γίνεται το αντίθετο, δεν θα του αρέσει διόλου, αλλά θα ‘πρεπε να βρεθεί ο κατάλληλος για να βρεθεί και ο ίδιος στη θέση του άλλου, που σίγουρα τον κάνει να περνά απαρατήρητος, απ’ το δικό του οπτικό και συνάμα ψυχικό πεδίο.
Όλοι θέλουν να μοιράζονται και να γίνονται μερίδια της αγάπης και της φροντίδας του ίδιου του ανθρώπου, αλλά στην πορεία, ακόμα και τα παιδικά τους βιώματα σηκώνουν παντιέρες και αντιστάσεις, με αποτέλεσμα να δίνονται και να παραδίδονται μόνο μαθήματα, παραφιλολογίες και πράξεις μηδέν εις το πηλίκον. Προσθέτουν στη σχέση τους, αλατοπίπερο για να την κρατήσει ζωντανή και ενεργότατη, αλλά αφαιρούν τα δικά τους αληθινά συναισθήματα, από φόβο μην και πονέσουν. Πολλαπλασιάζουν τις ανασφάλειές τους και τρέχουν να κατατάξουν τα θέλω τους σε δυνάμεις άοπλες, χωρίς να μπορούν να ακούσουν και να γεμίσουν τα σωθικά τους απ’ τα θέλω του άλλου. Μα το χειρότερο, διαιρούν και μοιράζουν τα όνειρά τους και τα σχέδιά τους, σε παρελθόν συγκρινόμενο, σε παρόν με ευχολόγια και σε ένα μέλλον, εντελώς αβέβαιο και κυρίως απρόσιτο και ανέπαφο απ’ τη δική τους πραγματικότητα!
Άννα Ζανιδάκη