Φοβάμαι και δεν θα σου κρυφτώ αυτή την φορά. Δεν θα με δεις ακλόνητη, ψύχραιμη, κυρίαρχη και σκεφτική. Θέλω να καταρρεύσω επειγόντως και αποζητώ την αγκαλιά σου να πέσω με ορμή, να με κλείσεις μέσα της και να ξεχάσω έστω για λίγο! Σε εσένα που χαρίζω τα “φοβάμαι” μου, εσύ που έχεις την μοναδική γοητεία να με κάνεις να ξεχνάω, να με κάνεις να γελάω. Σε εσένα μπορώ να εμπιστευτώ τα πάντα μου. Στήριγμα και φροντίδα μου.
Αφήνομαι να είμαι αληθινή, σ’ εσένα που με βλέπεις χωρίς κανένα φτιασίδι, κανένα δήθεν, στις πραγματικές διαστάσεις του κόσμου. Χαμογελάς και χάνομαι, χώνω την μουσούδα μου στο στήθος σου και μένω εκεί να αναπνέω την ζεστασιά και το άρωμά σου. Από εσένα δεν ζητώ τίποτα λιγότερο, μόνο να στηρίξω λίγο τα “φοβάμαι” μου, να χρωματίσεις λίγα λεπτά το γκρίζο της σκέψης μου, με τρόπο να ξεριζώσεις τα αγκάθια από τις πλαγιές μου, να απαλύνεις την μελαγχολία των καιρών μας… Νιώθω πως έτσι αγαπούν εκείνοι που τολμούν να εμπιστευτούν! Τολμούν να δείξουν αδυναμία, φόβο και όλα τα υπόλοιπα ανθρώπινα αισθήματα και πρόσωπά τους!
Υπάρχει αδυναμία στο συναίσθημα, στο νοιάξιμο και την στοργή, ειδικά όταν σε κρατούν σφιχτά μέσα τους, σε ξεσκονίζουν, σε ξελαφρώνουν και σε στερεώνουν όρθια; Όταν αγάπη σου δίνουν, είναι αδύναμοι; Μάλλον είναι περισσότερο άνδρες εκείνοι που στηρίζουν και αγαπούν, από εκείνους που κρύβουν τα αισθήματα σαν πληγές με ντροπή. Γι’ αυτό και εγώ διάλεξα εσένα, που ξέρεις πώς τους φόβους μου να διώχνεις, που ξέρεις πώς πρέπει να με πιάσεις λίγο πριν πέσω, που ξέρεις πώς να με ενώσεις, αν τελικά σπάσω με δύναμη στο έδαφος. Σε εσένα απλόχερα χαρίζω τα “φοβάμαι” μου!
Ελένη Ρέγγα