Κοίτα που τα σωστά σου γίναν θηλειά και με έπνιξαν… Κοίτα που δεν μου έμεινε κουράγιο να δω τι μου φυλάει το μέλλον μαζί σου, γιατί ένα χέρι από το παρελθόν μου πήρε την πίστη… Και αυτά που για σένα είναι λάθος, για μένα ήταν σωστά… Δεν σε ξέχασα σε μια καθημερινότητα που τρέχει, απλά δεν σε ενόχλησα και να τώρα που εσύ νόμιζες ότι σε έβγαλα από το ενδιαφέρον μου. Τελικά το λάθος ήταν δικό μου, εγώ θα είμαι ο εαυτός μου και εσένα δεν βόλεψε…

Ξέρεις, πάλεψα πολύ να με βρω μετά από λάθος αγάπες και εσύ όταν ήρθες πίστεψα θα δεις τον πόνο στα μάτια μου. Δεν είδες τίποτα, ήθελες τα μάτια μου καθρέφτη να δεις την ομορφιά σου μέσα από αυτά. Δεν καθάρισες τον καθρέφτη μου, τον έκανες πιο θαμπό. Ένα κουμπί και όλα σβήνουν… αστείο! Ένα κουμπί και η μνήμη ξεχνά… ξέχνα λόγια που ειπώθηκαν το προηγούμενο βράδυ μέσα σε αγκαλιές και φιλιά. Άτιμο μυαλό, πρέπει να σε κόψω από τα όνειρα, η ελπίδα δεν πρέπει να στέκεται μπροστά! Άνθρωποι και ανθρωπάκια, πού ανήκουμε όλοι; Πάντως όχι στην αλήθεια…