Σε περίμενα ατελείωτες μέρες, όλα εκείνα τα χειμωνιάτικα πρωινά στον καφέ. Δεν ήρθες ποτέ. Πάντα η δουλειά. Και οι άλλες. Τόσο χρόνο σπαταλούσες για όλα τα άλλα εκτός από μένα. Μόνιμα τα ψίχουλα σε μένα. Τόσος ήσουν. Λίγος, πολύ λίγος…
Δεν ήμουν ποτέ τυχερή που σε γνώρισα. Ζούσα μια δυστυχισμένη ζωή μαζί σου. Σαν φάντασμα υπήρξες μέσα σε αυτή. Πάγωσε ο καφές, κρύωσα κι εγώ. Ο χειμώνας μας στοίχειωσε για τα καλά, κανένας μας δεν έφερε την άνοιξη, κανένας μας δεν έκανε πίσω. Εγώ τα ήθελα όλα κι εσύ έκανες τα πάντα για να μην τ’ αποκτήσω. Δεν θέλω να σε ξέρω! Δεν υπήρξες ποτέ…
Χρυσάνθη Σ.
