Χωρίσαμε… Χωρίσαμε αλήθεια; Χωρίσαμε λύνοντας όλες μας τις διαφορές; Χωρίσαμε από ένα μήνυμα. Ψυχρό και απόμακρο. Έμοιαζε πολύ με τον χαρακτήρα σου. Τόσος ήταν ο έρωτας που έλεγες ότι μου είχες; Πότε με ερωτεύτηκες ακριβώς; Όταν εξαφανιζόσουν για μέρες δίχως σημεία ζωής; Να ‘ξέρες πόσο κακό μου έκανες! Πόσα χρόνια έψαχνα απαντήσεις πίσω από τα στημένα “σ’ αγαπώ”...
Δεν μου άξιζες. Ήμουν ερωτευμένη μαζί σου δυστυχώς και τα υπέμεινα, όμως κάποια στιγμή έφυγα, γιατί δεν σε άντεχα άλλο. Δεν άντεχα να μ’ έχεις παιχνίδι. Δεν με ερωτεύτηκες ποτέ, απλώς ήμουν τόσο κολλημένη μαζί σου, που δεν μπορούσα να το δεχτώ.
Τόσοι άντρες τριγύρω ωραιότεροι από εσένα κι όμως εγώ ήμουν εκεί. Τώρα πια δεν είμαι. Η απομάκρυνσή σου με έβαλε σε σκέψεις, η αδιαφορία σου με σκότωσε ψυχολογικά. Δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή που να μην σε σκεφτώ. Όχι. Όμως διάλεξες πρώτος την φυγή. Ύστερα ακολούθησε η δική μου πορεία.
Χρυσάνθη Σ.