Έρχεται μια στιγμή στις ζωές όλων μας, που αναλογιζόμαστε τα καλά και τα κακά. Που νιώθουμε ότι έχουμε φτάσει σε ένα τέλμα και ότι τίποτα δεν κινείται. Παραμένουμε στάσιμοι και δεν ξέρουμε πώς να ξεκολλήσουμε από την λούπα που έχουμε μπει…
Σε ήξερα πολύ καλά για να είμαι σίγουρη πως είτε ήσουν, είτε θα είσαι σύντομα σε αυτή την κατάσταση. Ξέρω ότι πριν μπεις σε αυτόν τον ατέρμωνα κύκλο, θα προσπαθούσες να ξεφύγεις από τις τύψεις σου. Δεν θα τα κατάφερνες όμως, καταλήγοντας να μισείς πιο πολύ τον εαυτό σου. Πάντα έτσι έκανες. Δεν ήξερες να σε αγαπάς και ας ήσουν ο ομορφότερος άνθρωπος που είχα γνωρίσει. Πάντα σε τιμωρούσες και δεν σου έλεγες ποτέ μπράβο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ίσως και να είχες δίκιο, βλέπεις δεν μου φέρθηκες όπως μου άξιζε. Όμως ό,τι και να έγινε, πάντα σε είχα πολύ ψηλά για να θεωρώ ότι σου αξίζει αυτό.
Όσο και να πόνεσα, όσο και να έκλαψα, ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θέλω να πονέσεις με τον ίδιο τρόπο. Σήμαινες πολλά για εμένα, μεταξύ μας, ακόμα σημαίνεις. Δεν σε ξέχασα ποτέ, ούτε στιγμή και ακόμα μου λείπεις κάθε φορά που σκέφτομαι την αγκαλιά σου. Για να είμαι ειλικρινής μαζί σου, ξέρω ότι αν ερχόσουν, θα γύριζα χωρίς δεύτερη σκέψη και όσο και χαμηλά και αν πέφτω, θα έδινα τα πάντα για ένα ακόμη βράδυ μαζί σου. Ξαπλωμένοι αγκαλιά, να με κοιτάς στα μάτια και να μου χαμογελάς χωρίς να λες κουβέντα. Δεν χρειαζόταν και ποτέ, τα μάτια σου τα έλεγαν όλα…
Πες το ένστικτο, πες το αναίτια ελπίδα, αλλά νιώθω ότι δεν με έχεις ξεχάσει ούτε εσύ. Νιώθω ότι ακόμα σε πονάει και εσένα, πως τα βράδια που πέφτεις για ύπνο, πού και πού κοιτάς την μεριά που κοιμόμουν και σε πιάνει ένας κόμπος στον λαιμό. Όταν βγαίνεις να καπνίσεις το βράδυ, κοιτάς τα αστέρια και σκέφτεσαι τις συζητήσεις και τα όνειρα που κάναμε με το ίδιο φόντο μέχρι τις 5 το πρωί. Και αν μωρό μου τώρα είσαι σε άλλη αγκαλιά, όταν θα σε κρατάει στα χέρια της και θα σου ζητάει να της πεις κάτι όμορφο, θυμήσου εμένα, γιατί ήξερες πως όταν όλα τα άλλα ήταν μαύρα, εγώ έβλεπα τον κόσμο λίγο πιο όμορφο και σε έκανα και εσένα να τον βλέπεις έτσι. Αν όμως αυτή η αγκαλιά σε κάνει το ίδιο ευτυχισμένο όπως σε έκανα εγώ, τότε ελπίζω να με έχεις ξεχάσει, όσο και να με πονάει, δεν θέλω να με θες. Θέλω να μην κάνεις τα ίδια λάθη όμως, γιατί σου αξίζει να είσαι ευτυχισμένος. Και αν ποτέ σας δω τυχαία κάπου, σε παρακαλώ μην μου μιλήσεις, κοίτα με και προσπέρνα με, σαν να ήμουν άλλη, μια στους τόσους που προσπερνάς αδιάφορα…
Μαρία Μεϊντάνη