Βρεθήκαμε άγνωστοι μεταξύ μας να αγκαλιαζόμαστε σφιχτά, σχεδόν αμέσως μόλις γνωριστήκαμε. «Ανάγκη έχω να σε πάρω μια αγκαλιά…» μου είπες, κοιτάζοντάς με τα πιο ειλικρινή μάτια αυτού του κόσμου. Δέχθηκα, γιατί την αγκαλιά κι εγώ για ανάγκη την μετράω πάντα. Κούμπωσε η αγκαλιά, ζεστάθηκε η ψυχή και το ύπουλο παιχνίδι σου στήθηκε αμέσως πάνω μου. Δεν βιαζόσουν για το κορμί, η ψυχή ήταν το ζητούμενο. Ήξερες, ότι τους καημούς αυτή τους ξεκινάει και μετά τσακίζει πάνω τους προδιαγεγραμένη πορεία πόνου!
Έγινε η φωνή σου η “καλημέρα” και η “καληνύχτα” μου. Έγιναν τα λόγια σου, το καθημερινό σχοινί που πάνω του πάταγα για να μην πέσω στη μοναξιά μου. Έγινες εσύ σιγά- σιγά ο άνθρωπός μου, τουλάχιστον αυτό φώναζες ότι ήσουν. Σε πίστεψα έχοντας για αποδείξεις τα ξενύχτια που κάναμε μαζί, βράδια στη σειρά, όταν πονούσε η ψυχή μου. Ερχόσουν να με βρεις κάνοντας χιλιόμετρα μπροστά σε μια θάλασσα μόνο για έναν καφέ, για ένα χάδι. Σε πίστεψα πια καθώς είχες δώσει αποδείξεις ανθρωπιάς – στα ψέματα ήταν. Στα αλήθεια ήξερες πώς να φαίνεσαι για άνθρωπός μου, χωρίς να είσαι. Με μεγάλο ταλέντο στην πλαστοπροσωπία μπλέχτηκα.
Σου έγραφα «Βρεθήκαμε, τυχαίοι αλλά σύμφωνοι για αγάπη. Βρεθήκαμε τυχαίοι και τυχεροί, πάνω στο ίδιο όνειρο. Ανάξια ζωή χωρίς να σ’ ανασαίνω!»… Πόσο σε πίστευα για άνθρωπο! Και ήρθε η αλήθεια και έπεσε κόντρα πάνω στο δικό σου το ψέμα. Έχει μια παγωνιά η αλήθεια, έχει άλλη τόση το ψέμα όταν βρεθείς ανάμεσα τους παγιδευμένος! Βρέθηκα να παγώνω μέσα στην κοινόχρηστη αγκαλιά σου μόλις κατάλαβα. Διέλυσα κάθε δικαιολογία σου, έδιωξα τη φωνή σου μακριά! Με σιωπή τιμωρίας να απαντάς στον ύπουλο αγαπητικό. Φθηνός αγαπητικός είναι ο ύπουλος, ποτέ εραστή μην τον πεις, δεν του αξίζει. Η σιγή και η απουσία είναι η μόνη απάντηση που αρμόζει, που πονάει κάθε παλιοχαραχτήρα – εγωϊσμό.
Αθόρυβα ήρθες, βουβά εξαπατούσες. Με σιωπή θα τιμωρηθείς εκείνη τη στιγμή, που πάντα επιστρέφεις. Κάθε φορά με τακτική υπολογισμένη από συμφέρον επιστρέφεις σε μια αγκαλιά, που με αγάπη σου ανοίχτηκε. Δεν κουμπώνει η αλήθεια με το ψέμα, ζευγάρι δεν έγιναν ποτέ! Αιώνια αντίθετα παραμένουν, για να διαλέγουμε και εμείς την θέση μας, σε ποιο από τα δύο δίπλα να σταθούμε. Έμεινες πίσω, έφυγα κρατώντας ένα μικρό δικό μου μαχαίρι. Με αυτό έκοψα κάθε δέσιμό μου πάνω σου. Το κρατάω για να θυμάμαι ότι η τίμια αγάπη γίνεται ο καλύτερος ελεύθερος σκοπευτής. Πόλεμο μην της ανοίγεις!
Ειρήνη Μουμούρη