Κάθισε δίπλα μου απόψε να σου πω το πώς σε ερωτεύτηκα, πώς παραδόθηκα σε εσένα χωρίς ίχνος εγωισμού, χωρίς σταγόνα ψέματος… Κάθισε να σου θυμίσω τα αξημέρωτα βραδιά που περάσαμε μιλώντας, μιλώντας στις καρδιές μας… Κάθισε να σου θυμίσω πόσα δύσκολα περάσαμε κι όμως αντέξαμε. Σταθήκαμε όρθιοι, πλάι πλάι. Όχι σε άλλη διάταξη, πλάι πλάι!
Κι όμως εσένα έτσι απλά σου πέρασε… Με μανία έσκιζες τις σάρκες σου, αλλά σου πέρασε. Κι όσο πάλευες να με ξεπεράσεις, δεν μιλούσες, δεν έλεγες τίποτα, μόνο πάλευες μέσα σου κι έξω σου χαμογελούσες. Κι όταν πια τα κατάφερες, απαίτησες να βγω από τη ζωή σου. Ποια; Εγώ! Η “ζωή” σου! Η “μία” σου!
Πόσο εύκολα από το “πεθαίνω για σένα”, πέρασες στο “θα ζήσω χωρίς εσένα”… Και γιατί ρε καρδιά μου, δεν μου μίλησες να κάνω τα κουμάντα μου; Να προλάβω να δω το άλλο σου πρόσωπο, πριν με πόνο βαρύ μου το δείξεις εσύ; Γιατί με άκουγες να περιγράφω το υπέρτατο, το αμοιβαίο, το βαθύτερο και δεν μου έλεγες να πάψω, να μαζέψω τα λόγια μου, να μαζέψω την ψυχή μου; Και βρέθηκα σε μια στιγμή να μαζεύω τα κομμάτια μου… Να τα μαζεύω σε μια γωνιά απλά, γιατί να τα ξανακολλήσω δεν μπορώ… Και μετά από αυτό που ένιωσα… το βαθύτερο, το υπέρτατο, δεν θέλω κιόλας…
Κωνσταντία