Εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ, η νύχτα έπεσε βαριά. Επικρατούσε μια ηρεμία στην ατμόσφαιρα, δεν ακουγόταν τίποτα, θαρρείς πως κάποιος έκλεισε τον διακόπτη εσκεμμένα. Ήταν βαρύς ο χωρισμός μας και δεν μπορούσα να τον αντέξω. Μέσα στο σπίτι γυρνούσα μαζί με την ζωή μας. Οι στιγμές που ζήσαμε μαζί. Τα χρόνια που υπήρξαμε ερωτευμένοι… Όλα πια είχαν τελειώσει.
Το κρύο έξω ήταν αφόρητο. Οι ώρες πέρασαν, το ξημέρωμα με βρήκαν ξαπλωμένη με τα μάτια κλειστά, παγωμένη. Όλη την νύχτα έκλαιγα, μέχρι που τα δάκρυα στέρεψαν. Η φωνή δεν είχε δύναμη πια. “Θα σ’ αγαπώ μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματός μου…” είπε η ψυχή μου την στιγμή που κραύγαζε, καθώς ξεψυχούσε. Δεν με σκότωσε κανένας, αλλά ο χειμώνας που είχες στη ψυχή σου.
Χρυσάνθη Σ.
Advertisements