Γιατί οι άσσοι που νόμιζες πως είχες κρύψει καλά στο μανίκι σου, βρίσκονται πια στην τσέπη μου…

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, όχι, δεν σου φαινόταν απ’ την αρχή. Η αλήθεια είναι πως είχες μια μαγική ικανότητα να κρύβεις πολλά πίσω από ένα αθώο χαμόγελο κι ένα γελαστό ζευγάρι μάτια. Κι ίσως ότι δεν επέλεγες “μεγάλα” λόγια, “ονειρικές” υποσχέσεις και “φανταχτερά” κοινά για μας όνειρα, να μπορούσε να είναι ένα αρκετά μαλακό “μαξιλάρι”, να απιθώσω την ψυχή μου και να την αφήσω να αποκοιμηθεί γαλήνια στο πλάι σου. Μα έλα που είχε φροντίσει το παρελθόν μου να μου δώσει αρκετά και πολύ οδυνηρά μαθήματα μέχρι τώρα… Έλα που μ’ έμαθε με τον δύσκολο δυστυχώς τρόπο, πως η αλήθεια δεν κρύβεται στα όλο πάθος φιλιά, στις όλο τρυφερότητα αγκαλιές, στα όλο θέρμη χαμόγελα… Γιατί η αλήθεια κρύβεται στα μικρά, σ’ εκείνες τις μικρές, “ανούσιες” λεπτομέρειες, που μόνο αν αποστασιοποιήσεις το μυαλό απ’ την καρδιά μπορείς να δεις. Και σ’ αυτά τα μικρά, τα “ανούσια” μωρό μου… σ’ αυτά τα μικρά που βρίσκεται τελικά όλη η ουσία, έχασες ακόμη και τα ρέστα σου.

Επέλεξες να παίξεις. Επέλεξες να φορέσεις κι εσύ μία απ’ αυτές τις μάσκες του “τέλειου” που φοριούνται τελευταία και να υποδυθείς ρόλους για να κερδίσεις, τι; Να τονώσεις το “εγώ” σου; Να επιβεβαιώσεις την αξία σου; Να γεμίσεις τα κενά σου; Μα πόση ανασφάλεια κρύβεται πίσω απ’ όλα αυτά! Γιατί ανασφαλής είσαι μάτια μου, όσο κι αν τον σίγουρο για τον εαυτό σου παριστάνεις. Γι’ αυτό οι μάσκες, γι’ αυτό τα παιχνίδια. Μα να ξέρεις πως όταν επιλέξεις να παίξεις, υπάρχει πάντα η πιθανότητα να είσαι εσύ ο χαμένος. Όσους άσσους κι αν νομίζεις πως έχεις κρύψει καλά στο μανίκι σου, ρίχνε πού και πού καμιά ματιά μην περίτεχνα στους έκλεψε ο “αντίπαλος”.