Πάνω στα βράχια έκατσα για να αγναντεύω τα κύματα που σκάνε γύρω μου. Σαν την φουρτούνα που για χρόνια φώλιασε στην ψυχή μου. Το σκοτάδι πλησιάζει, το κρύο τσουχτερό, μα δεν νιώθω τίποτα. Οι αναμνήσεις ξεκινάνε έναν χορό τρελό…
Πόσα πράγματα έμειναν στο αέρα, πόσες υποσχέσεις δεν πρόλαβαν να τηρηθούν! Ακόμα θυμάμαι τις τελευταίες σου επιθυμίες. Ήθελες να γίνεις καλά για να πάμε ένα μήνα διακοπές, μόνες μας δίπλα στην θάλασσα, να πάμε να διασκεδάσουμε σε ένα νυχτερινό κέντρο και ένα ταξίδι στην Τήνο. Αυτές οι τελευταίες σου επιθυμίες θα με βασανίζουν κάθε που πέφτει το σκοτάδι. Μόλις ο ήλιος κάνει βουτιά μέσα στην θάλασσα και εξαφανίζεται κάθε του ίχνος. Οι σκέψεις γίνονται πιο σκοτεινές, πιο νοσταλγικές.
Όταν η πρώτη αχτίδα του φεγγαριού χαϊδεύει το πρόσωπό μου, έρχονται στο νου μου στιγμές χαράς. Τότε θυμάμαι πόσο πολύ μου λείπεις, κι ας έχουν περάσει δύο χρόνια, από τότε που ο αδερφός σου μου είπε ότι πέταξες ψηλά, μακριά από πόνους και λύπες. Κάθε που η νύχτα έρχεται στο κατώφλι μου, μέσα στο σπίτι βλέπω την μορφή σου και το χαμόγελό σου. Θεέ μου πόσο όμορφη ήσουν, πόσο έλαμπε η ψυχή σου μέσα από τα μάτια σου, πόσο πολύ ήθελες να ζήσεις!
Ακόμα κι αν έφυγες, είναι σαν να είσαι εδώ, όμορφη, με την ψυχή σου να με τυλίγει για να μην φοβάμαι τίποτα πια. Ρίχνεις σημάδια σε κάθε μου βήμα για να μην νιώθω μόνη. Η παρουσία σου είναι παντού, δεν υπάρχει μέρα που να μην δηλώνεις ότι είσαι δίπλα μου. Τα βράδια όμως μου λείπεις πιο πολύ, τότε όλα γίνονται ακόμα πιο έντονα, τα συναισθήματα ματώνουν και οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουν. Και κάτι τέτοια βράδια ο πόνος γίνεται πιο έντονος, σαν μαχαίρι τρυπάει την ψυχή, το αίμα σκούρο και οι αναμνήσεις εκεί, να σε κοιτάνε και να γελάνε…
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/