Ψιτ εσύ! Ναι, εσύ! Ξέρω πώς νιώθεις, πίστεψέ με! Είναι έγκλημα να σου πατάνε την αξιοπρέπεια. Και κακούργημα να τους το επιτρέπεις. Τι και αν εσύ πήγες φορτωμένος με καθάριους ουρανούς και ήλιους να φωτίζουν τα σκοτάδια τους. Αυτοί τα πήραν και τα έριξαν σε ένα σκουπιδοτενεκέ. Έτσι απλά, ναι! Και μετά; Μετά ήρθαν οι φίλοι να σου πουν “Κι αυτό θα περάσει…”. Και διερωτάσαι πόση πίκρα μπορεί να σε ταΐσει αυτός ο «καιρός» μέχρι «αυτό» να περάσει.
Και μετά ήρθε πάνω στην σκηνή, η ύστατη εκείνη στιγμή που είδες τον έρωτα που έδωσες, να εξευτελίζεται σε χέρια ξένα. Ξέρω! Ένας κεσές δάκρυα πλημμύρησε το πάτωμα. Εκείνη όμως την στιγμή, ξόρκισέ τα, ξέπλυνέ τα και φόρεσε την αξιοπρέπειά σου και άσε τους να ζουν μέσα στη ξεφτίλα που έκτισαν. Εσύ δεν είσαι γι’ αυτά, εσύ είσαι για τα όμορφα, τα ευγενή συναισθήματα. Βλέπεις, κατάντησε και ο έρωτας ειδωλολατρία και οι ψυχές άνευ ουσίας…
Μαρία Τσιντίδου