Αν δεν αγαπήσω εγώ εμένα, κανείς και τίποτα δε θα σταθεί ικανό και να με αγαπήσει και να με νοιαστεί, μα πάνω απ’ όλα δε θα θελήσει να δει και να αφουγκραστεί έννοιες και δικές μου πρωτοβουλίες. Αν δεν προσπαθήσω να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου και να καθίσω να δρομολογήσω τις προτεραιότητές μου, πάντα θα είμαι πίσω απ’ αυτές και πάντα θα με νοσταλγώ σαν μια ανάμνηση που ήρθε και δεν άντεξε να αναζητηθεί.
Αν θελήσω να με δω πίσω απ’ τη θελημένη πολλές φορές μάσκα του γέλιου και της αντοχής, ο πόνος και το δάκρυ δεν θα σφαδάζουν μονομερώς, παρά θα τα χαλιναγωγήσω για να εκδηλώσουν τη θετικότητά τους και ελάχιστα τον αρνητισμό τους. Βλέπετε και μέσα από τα δυσάρεστα συναισθήματα, μπορούμε να αποκομίσουμε τα θετικά τους στοιχεία και το αντίθετο φυσικά. Σκεφτόμουν τα πάντα, με την παραμικρή τους ή όχι λεπτομέρεια, δεν τα άφηνα να περάσουν απαρατήρητα και να μην τα αγγίξω καν με την παραμικρή μου διάθεση για ενασχόλησή μου μαζί τους.
Πέρασαν τα χρόνια και άφηνα τις σκέψεις μου να ταξιδεύουν και να βρίσκουν τα λιμάνια τους, μόνο αν αφορούσαν τα άλλα μέλη της οικογένειας και δη τα παιδιά μου. Πάντα ήμουν μπροστά από αυτά γι’ αυτά και μόνο, δίνοντας σε μένα τους τίτλους τέλους σε ένα έργο που αντί να ήμουν η πρωταγωνίστρια, κατάντησα να είμαι ο κομπάρσος της. Μα ας μην λησμονούμε και τον παράγοντα όνειρο, συνειδητό ή υποσυνείδητο, που έρχεται και σου τριβελίζει το νου καθημερινά και αδιάκοπα.
Έτσι και εμένα, δεν έλεγε να με αφήσει στην ησυχία μου μεν, αλλά κατόπιν δικής μου παρότρυνσης να πω, ακόμα και δυνατής και μόνο θέλησής μου, να το συναντήσω και να αφεθώ στα χέρια και στην αγκάλη του. Τότε εκείνη τη στιγμή που το κατάλαβα, ήταν και η σημαδιακή στη ζωή μου και στον τότε μου ψυχικά ευάλωτό μου κόσμο, που ήρθε τον ενδυνάμωσε, του έδωσε νόημα, αξία και κυρίως με κατέστησε εμένα κυνηγό τους κι όχι εκφραστή τους και μόνο.
Άννα Ζανιδάκη