Ξυπνάω και σε βλέπω δίπλα μου. Κοιμάσαι σαν άγγελος… πόσο όμορφος και ήρεμος είσαι! Σε χαζεύω, σου χαϊδεύω τα μαλλιά απαλά και σου δίνω ένα φιλί χωρίς σχεδόν να αναπνέω, για να μην σε ξυπνήσω. Οι ώρες μαζί σου, ακόμα και τα λεπτά, ακόμα κι όταν κοιμάσαι, είναι τόσο πολύτιμα, με κάνουν τόσο ευτυχισμένη!
Σηκώνομαι όσο πιο αργά κι αθόρυβα μπορώ να σου φτιάξω πρωινό. Έρχομαι, σε φιλώ ξανά και σου ψιθυρίζω “Καλημέρα αγάπη μου!”. Σκάει αυτόματα σκέψη στο μυαλό… “αγάπη μου…”, δεν ήξερα αν θα την χρησιμοποιήσω ξανά, αλλά μαζί σου βγαίνει τόσο αβίαστα! Ήρθες τόσο ανέλπιστα στη ζωή μου, αλλά με τόσο μικρές δόσεις που με γεμίζουν και λάμπω σαν ολόγιομο φεγγάρι που όταν απουσιάζει, τα πάντα είναι άδεια. Πριν ανοίξεις τα μάτια σου, μου χαμογελάς και με αγκαλιάζεις. Πόσο όμορφα με κάνεις να νιώθω, πόσο φοβάμαι ότι η κάθε αγκαλιά θα ‘ναι η τελευταία αφού φύγεις από κοντά μου!
Πριν από εσένα έζησα τόσο πόνο, που στο πίσω μέρος αυτού του θορυβώδους μυαλού, επικρατεί χάος και φόβος… Πριν φύγεις όμως, θέλω να δεις στα μάτια μου την γλύκα και τον έρωτα που νιώθω για εσένα, την λατρεία για τις ρυτίδες που σχηματίζονται γύρω απ’ τα μάτια σου όταν μου χαμογελάς, την αγωνία αν νιώθεις το ίδιο, την ανυπομονησία για την επόμενη φορά, τον φόβο ότι δεν θα υπάρξει επόμενη φορά…
Προσπαθώ να κρατήσω την αίσθηση του κορμιού σου όταν σε αγκαλιάζω στα χέρια μου, την αίσθηση του φιλιού μας στα χείλη μου, τον χτύπο της καρδιάς μου στο αντίκρισμά σου, το άρωμά σου πάνω μου. Πριν φύγεις… Πριν φύγεις και πάρεις ένα κομμάτι μου μαζί σου, κοίτα με στα μάτια και δίχως λέξεις, παρά μόνο με το βλέμμα, πες μου ότι θα ξανάρθεις, ότι με θες τόσο απόλυτα και σχεδόν επώδυνα όσο εγώ, ότι δεν θα χαθείς κι εσύ όπως το φεγγάρι στο φως του ήλιου.
Πριν φύγεις, μείνε λίγο ακόμα…
Πριν φύγεις, κράτα με λίγο ακόμα…
Πριν φύγεις, πάρε με μαζί σου…
Τζο