Όχι άλλα “περίπου”, σε μια ζωή που διψάει για το απόλυτο!

Αν γεμίζεις τη ζωή σου με «περίπου», δεν αφήνεις χώρο για κάθε τι «απόλυτο» που ίσως έρθει. Περίπου αγαπάς, περίπου ζεις και περίπου ονειρεύεσαι. Πότε επιτέλους το περίπου σου θα γίνει το δικό σου απόλυτο; Πότε θα καταλάβεις ότι όλα γύρω μας διαλύονται και ο χρόνος ποτέ δεν είναι όσο δεδομένος τον θεωρείς; Γιατί πρέπει να περάσεις μέσα από σκοτάδια και να πατήσεις σε αγκάθια; Γιατί πρέπει να ματώσει η ψυχή σου και η καρδιά σου να μην αντέχει άλλο, για να καταλάβεις ότι το περίπου δεν θα κάνει το χαμόγελο σου αληθινό; Μια ζωή θα είναι ψεύτικο, ένα χαμόγελο στο περίπου, πόση ευτυχία να κρύβει άραγε;

Στα περίπου είπα από μικρή όχι. Αν το πλήρωσα; Ίσως και ναι, αλλά δοκίμασα, προσπάθησα και πάλεψα για αυτό το απόλυτο που ερχόταν στα όνειρά μου, που από μικρή δεν με άφηνε να κοιμάμαι στο μαξιλάρι του περίπου. Ο καθένας αξίζει το απόλυτο της ζωής του, αξίζει να έχει μια ζωή που ονειρεύεται και να πιστεύει στο αδύνατο. Να αγκαλιάζει όλα τα θέλω του και να παλεύει για αυτά, πριν να είναι αργά.

Όσο κι αν κάποιοι σου βάζουν εμπόδια, αν γελάνε μαζί σου, αν δεν πιστεύουν στις δυνάμεις σου, δεν έχει καμιά σημασία. Γιατί στο τέλος της ημέρας, είσαι μόνο εσύ και ο εαυτός σου. Στον μόνο που λογοδοτείς είναι ο εαυτός σου, σε κανέναν άλλον. Όχι άλλα περίπου, που πλέον είναι ίδια με των άλλων, τόσο ίδια που οι ζωές έγιναν θολές. Στο απόλυτο η ψυχή σου θα είναι γεμάτη, χωρίς να μπορεί κανείς να την αδειάσει ξανά, θα έχεις χτίσει έναν τοίχο που θα αφήνει απ’ έξω καθετί τοξικό.