Ψυχή έρμαιο σε ένα σώμα μαριονέτας που αρνείται πλέον να παίξει τους ρόλους του. Σαν σε καλειδοσκόπιο κοιτώ τη ζωή μου. Πολλά τα χρώματα που χορεύουν και στροβιλίζονται, εγώ πού υπάρχω; Δεν θέλω άλλο! Για να γητέψω τη μοναξιά μου, έπλεκα καθημερινά σενάρια μιας ιδεατής οικογενειακής ζωής στην οποία ήμουν πρωταγωνιστής, αλλά κομπάρσος. Πόση δύναμη Θεέ μου!
Τώρα αυτή η διαδρομή φτάνει στο τέλος της. Έδωσα τη ζωή μου, την ψυχή μου, την ανάσα μου, όλο μου το είναι. Δεν κοιτώ τι πήρα. Άφησα πίσω μου όλα τα “γιατί σε εμένα;”, “τι λάθος έκανα;”, “πού το έχασα;”, “μα ζούσα και ανέπνεα μόνο για σένα!”. Ήσουν ολόκληρος ο κόσμος μου, ο πρίγκηπάς μου… Σε κοιτώ και δεν σε ξέρω. Ακούω τη φωνή σου και πόσο ξένη, πόσο μακρινή!
Έφυγα, είμαι όμως ακόμη εδώ. Εύκολη στη σκέψη η απόφαση της φυγής, βλέπω την πλάτη μου να βαδίζει σε νέους δρόμους ζωής, κάνω όνειρα. Δύσκολη πολύ η πραγμάτωσή της. Ο χρόνος… ο χρόνος είναι το εισιτήριο! Οι ίδιες σκέψεις ξανά και ξανά, τα ίδια συναισθήματα ξανά και ξανά, ο ίδιος πόνος ξανά και ξανά, ο ίδιος θυμός ξανά και ξανά, η ίδια δύναμη ξανά και ξανά, μα κάθε φορά λίγο λίγο ένα βήμα παρακάτω.
Έφυγα…
Ειρήνη Αποστολίδου