Μην αφήνετε σε κανέναν να σας κάνει έρμαιο των ψευδών λόγων του

Τι να μου πει ένα βλέμμα, όταν όλη η ζωή στρέφεται και περιστρέφεται γύρω από μια κυκλική συσπείρωση ψέματος και αυθάδειας; Τι να μου πει ο σωρός που ‘χει μαζευτεί κάτω απ’ το χαλί, πάνω και παραπέρα, απ’ τις αδιάκριτες εκείνες ματιές του ψεύδους και τις αγόγγυστες παραδοχές της μη αλήθειας σου απέναντί μου ή και παραπέρα από μένα; Τι να μου πουν τα κόκκινα τάχα ερεθισμένα μάτια, όταν τα μάτια της ψυχής σε τυφλώνουν και ο ορατός κόσμος σου, καλύπτεται από ένα στρώμα αντίληψης της κάλυψης και της συγκάλυψης με αισχρότατα ψεύδη και ψευδορκίες;

Τι να τις κάνω τις παρακλήσεις και τις ικεσίες, όταν ο αντρικός λόγος μετριάζεται με την ακυρότητά του και κυρίως συννηφασμένος με την αποχή της δυναμικής του, καθώς και της εγκυρότητάς του; Τι να νιώσω και πώς να αισθανθώ, όταν το δικό μου πάντα προαίσθημα υπερβαίνει των θελημάτων της σκέψης και του νου μου και υπερτερεί εις βάρος της αγάπης και του νοιαξίματος των πτυχών της καρδιάς και της ολότητάς της; Τι να μου πουν λόγια, φράσεις μεγάλες, πομπώδεις, όταν στα ουσιώδη και ωφέλιμα προς όλους μας, τους δυο μας, στέκονται αντιμέτωπα και συγκρουόμενα συμφέροντα σε μια διαδικασία προβολής και του θεαθήναι τάχα;

Τι να το κάνω, να δω και να αγγίξω τα τμήματα εισχώρησης της σκέψης και της αδιακρισίας ακόμα και εκείνης της τακτικής που διεκδικεί τα πάντα δικά της, μα μέχρι ενός δικού της και μόνο σημείου, αδιαφορώντας για τα σκιρτήματα της άλλης πλευράς, των άλλων τοιχωμάτων, που απλά στερημένα και μόνο, καλύπτει κενά και αποστασίες άλλων, που δεν είναι σε θέση να τα διεκδικήσει και να τα τοποθετήσει στο ανάλογο βάθρο;