Ζω μόνη μέσα στον κόσμο, χρόνια καταδικασμένη σε ένα κενό που μεγαλώνει. Ενηλικιώθηκε η ψυχή μου ξαφνικά, μετά το συμπέρασμα ότι… αγόραζα αγάπη! Εθελοτυφλούσα για να αγοράσω χρόνο και το χρέος της πραγματικότητάς μου μεγάλωνε. Δεν με αγαπούσα, με πότιζα ψέμα και προσδοκίες που στοίχιζαν κόπο, πόνο και ερημιά. Δεν ήξερα ότι οι άνθρωποι μπορούν να σε ξεγελούν τόσο εύκολα. Πέρασα την ψυχή μου σε αλυσίδα, την έδεσα σε μια γωνιά στο δωμάτιο και την άφησα νηστική χρόνια… Άτιμη, θα πληρώσεις! Ούτε φως, ούτε χρώμα, ούτε ήχο, εκεί, ψόφα μέχρι να γίνεις καλά!
Σηκώθηκα ένα πρωί με τρόμο κι έτρεξα να την βρω. Είχε σταθεί όρθια μπροστά στο παράθυρο, σπασμένη η αλυσίδα και όμορφη, λαμπερή πέρασε μέσα μου και τα μάγουλά μου γέμισαν χρώμα. Ντύθηκα με τα πιο ωραία ρούχα, χτένισα τα μαλλιά μου και φόρεσα στα μάτια την λάμψη του ήλιου που έλουζε το πρόσωπό μου από το φεγγίτη. Βγήκα στην ζωή και οι αναπνοές μου δεν με πονούσαν πια, στο διάβα μου ήξερα τι αξίζω και έτσι πορεύτηκα χρόνια.
Πολλή μοναξιά και τα βράδια άδεια, αλλά πάντα ένα αλλά υπήρχε, να μου θυμίζει ότι θα έρθει η ευλογημένη μέρα που θα ξεχρεώσω τα πάντα, αφού μπορώ! Και η αγάπη ήρθε μόνη της, δεν χάλασα ευρώ, ούτε δάκρυ, ούτε τίποτα μαύρο. Ήξερα ότι η ψυχή μου πια ζούσε για μένα και δεν θα χώραγε άλλου, αν δεν ήταν ακριβώς το ανάλογο. Η αγάπη δεν με πλήγωσε αυτή τη φορά, ούτε με πέταξε στον Καιάδα, ούτε άφησε περιθώρια για θλίψη.
Ξεχρέωσα εαυτέ μου και ας μην ήταν στα γούστα μου, αλλά δεν χρωστώ και δεν πληρώνω. Ελεύθερα και μοναδικά ζω την αγάπη, σε μια αγκαλιά που ξέρει να ενώνει κομμάτια. Εγώ και η ψυχή μου μαζί και ένα πάμε τις δυσκολίες της ζωής, αλλά δεν πλήρωσα πια. Σε σκότωσα μέσα μου χίλιες φορές που θυμήθηκα τα λάθη μου και όχι τα δικά σου, γιατί εγώ σε άφησα να με τιμωρήσω. Η ψυχή όταν αγαπηθεί, κανένας δεν μετρά, δίνει, δίνει και ξαναδίνει, γιατί είναι ελεύθερη να γυρνάει στη φωλιά της…
Κατερίνα Ηλέκτρα (Κ.Η.🖤)