Η διαφορά ανάμεσα στις δύο αγάπες, τη δική μου και τη δική σου…

Θυμάμαι να μου δημιουργείται μία αντιπάθεια προς τις καφετέριες, σκεπτόμενη ότι θα γυρίζεις σε αυτές, τη στιγμή που με τόσο καημό σε αποζητούσα. Έβλεπα σε αυτές μία πηγή της δικής ανοιχτής πληγής, ακόμα και αν δεν ευθυνόντουσαν αυτές, αλλά η μικρότητά σου. Τι μου φταίνε και αυτές, στην τελική… Δεν ευθύνονται για την πληγή μου οι επισκέπτες τους, το άρωμα του καβουρδισμένου καφέ, οι εργαζόμενοι. Δεν μου φταίει τίποτα από αυτά, τα οποία απλώς οικειοποιήθηκαν, ένεκα του πόνου μου, το όνομά σου. Βλέπεις, η αγάπη σου είναι τόσο μικρή και τόσο ψεύτικη, που δεν θα σε έπειθε να αφήσεις έναν καφέ για να έρθεις κοντά μου. Είναι όμορφα, σαγηνευτικά τα έντονα φώτα των μαγαζιών, θαμπώνουν το μυαλό και του δημιουργούν μία ανάγκη τρυφηλότητας και καλοπέρασης.

Έναν καφέ δεν μπόρεσες να αφήσεις, να μου κρατήσεις το χέρι όταν αποζητούσα. Αχ ναι, ζαλίζει η αίσθηση της διασκέδασης, γαργαλάει τις αισθήσεις το φως όταν σβήνει και δεν θες να αποχωριστείς χαμόγελα και φωτογραφίες για να σταθείς στη δύσκολη στιγμή. Πώς να αφήσεις τη ζωή σου και να βάλεις σε προτεραιότητα τη χαρά του άλλου; Έναν καφέ δεν μπόρεσες να αφήσεις, τόσο δύσκολο θα ήταν στερηθείς την καλοκαιρινή ραστώνη και την ψευδαίσθηση της καλοπέρασης. Είναι δύσκολο να στερηθείς τον καφέ, όταν η μοναδική στιγμή που αθλείσαι είναι όταν κουνάς το ποτήρι του καφέ για να το φέρεις στο στόμα. Και αναγκάζεσαι να λυγίσεις και το χέρι σου. Τόσο πολύ θα σε ζημίωνε να μην πας σε καφετέρια ένα Σάββατο και να αφήσεις την παρουσία ενός ίχνους στη ζωή μου όταν σε αποζητούσα. Τα φώτα της νύχτας, η φλυαρία των συζητήσεων, αρώματα ροφημάτων ηδονικά, σου φαινόντουσαν πειρασμός για να τα αφήσεις.