“Μη φύγεις σε παρακαλώ! Θα κάνω τα πάντα!”, θυμάμαι τον εαυτό μου να σου φωνάζει ικετευτικά. Όταν ανατρέχω στο τότε, χαμογελάω πικρά. Πόσο χαμηλά έπεσα! Πόσο τυφλή ήμουν για να μην αναγνωρίζω την αξία μου; Μια μαριονέτα στα χέρια σου κι αυτό έφτανε. Ένα παιχνίδι μυαλού που με καθήλωνε.
Περασμένα, αλλά όχι ξεχασμένα, μιας και έμαθα το μάθημά μου πια με τον καλύτερο τρόπο. Αγάπα τον εαυτό σου κοπελιά, πρώτα τον εαυτό σου και μετά τον άλλον. Γιατί αν δεν αγαπάς εσένα, αν πέφτεις στα πατώματα κάθε φορά που πισωγυρίζει, τότε πώς θα σε καταλάβεις; Ίδιοι κύκλοι που επαναλαμβάνονται γεμάτοι πόνο και δράμα. Φτάνει όμως με το δράμα, αρκετές ταινίες έχουμε γι’ αυτό, αν θέλω να κλάψω. Α… και ξέχασα κάτι να σου πω… απ’ την ώρα που έφυγες, στέρεψαν τα δάκρυα. Μου τελείωσε. Έτσι απλά…
Στέλλα Σωτήρκου