Ξέρεις, δεν είναι εύκολο να υποκρίνεσαι. Χρειάζεται μεγάλη τέχνη να το καταφέρεις, τέχνη που εγώ κουράζομαι να την εξασκώ. Το βαρέθηκα αυτό το ανέκδοτο φίλε μου κι ερχόμαστε στο δια ταύτα, πώς το εξηγείς ότι συνεχίζεις να με επηρεάζεις, παρ’ όλο που προχωρώ στη ζωή με τις καλύτερες προοπτικές; Ας μην αναφερθώ στο πόσο με πληγώνεις και συνεχίζεις να εκτοξεύεις μικρά βέλη όλο και πιο συχνά πια, σίγουρος ότι θα βρουν το στόχο τους.
Επίτρεψέ μου να σου εκμυστηρευτώ κάτι. Αν ήθελα, θα σε ανταγωνιζόμουν στο παιχνίδι που παίζεις και μάλιστα με μεγάλη μαεστρία. Έλα μου όμως που χαμογελάω και συνεχίζω παρακάτω… Μην αυταπατάσαι, θέλω να φωνάξω, να κλάψω, να σου επιτεθώ, αλλά δεν το κάνω. Γιατί; Γιατί θέλω να αποδομήσω μέσα μου και το τελευταίο κύτταρό σου που έχει μπλεχτεί με το δικό μου. Πλησιάζω στο τέλος της διαδικασίας και τότε θα γράψω το καλύτερο φινάλε με το κεφάλι ψηλά κι εσένα χαμένο ως συνήθως, κάπου στο υπερπέραν…
Στέλλα Σωτήρκου